Iзноу пабачыу я...

Беларуски Куток: литературный дневник

Ізноў пабачыў я сялібы... Автор: МАКСИМ БОГДАНОВИЧ


***



Ізноў пабачыў я сялібы,
Дзе леты першыя прайшлі:
Там сцены мохам параслі,
Вясёлкай адлівалі шыбы.
Усё ў пылу. І стала мне
Так сумна, сумна ў цішыне.
Я ў сад пайшоў... Ўсё глуха, дзіка,
Усё травою зарасло.
Няма таго, што раньш было,
І толькі надпіс "Вераніка",
На ліпе ўрэзаны ў кары,
Казаў вачам аб тэй пары.
Расці, узмацовывайся, дрэва,
Як манумент жывы уставай
І надпіс к небу падымай.
І к небу надпіс "Вераніка"...
Чым болей сходзіць дзён, начэй,
Тым імя мілае вышэй...



1913 год
Годы жизни Максима БагданОвича 1891-1917.
Перевод Бронислава Спринчана Я вновь увидел то селенье, Где годы первые прошли: Тут стены мохом поросли, В глазницах окон - отблеск тленья. Покрылось пылью всё. И мне Тоскливо стало в тишине. Я в сад вошёл. Всё глухо, дико, Всё то, что было здесь, - прошло, Травой забвенья поросло. И только имя "Вероника", Что вырезал я на коре, Напомнило о той поре. Расти, укореняйся, древо, Вздымай, как памятник живой, Ты эту надпись над землёй И вечные слова напева: Чем цепь минувших лет длинней, Тем выше след любви моей.


***



Зорка Венера ўзышла над зямлёю,
Светлыя згадкі з сабой прывяла...
Помніш, калі я спаткаўся з табою,
Зорка Венера ўзышла.



З гэтай пары я пачаў углядацца
Ў неба начное і зорку шукаў.
Ціхім каханнем к табе разгарацца
З гэтай пары я пачаў.



Але растацца нам час наступае;
Пэўна, ўжо доля такая у нас.
Моцна кахаў я цябе, дарагая,
Але растацца нам час.



Буду ў далёкім краю я нудзіцца,
Ў сэрцы любоў затаіўшы сваю;
Кожную ночку на зорку дзівіцца
Буду ў далёкім краю.



Глянь іншы раз на яе, - у растанні
Там з ёй зліём мы пагляды свае...
Каб хоць на міг уваскрэсла каханне,
Глянь іншы раз на яе...



1909-1912 г.
Перевод Бронислава Спринчана Ярко Венера взошла над землёю, Воспоминанья с собой привела, - Помнишь, при нашем знакомстве с тобою, Ярко Венера взошла. С этого вечера я с ней встречаюсь В час, когда в сини погаснет заря... Тихой любовью к тебе разгораюсь С этого вечера я. Но расставаться пора наступила, Видно, судьба к нам не очень добра. Как тебя, милая, крепко любил я, Но расставаться пора. Буду в далёком краю на Венеру С грустью смотреть я... Любовь затаю... В сердце лелеять надежду и веру Буду в далёком краю. Глянь же и ты иногда, дорогая, - Пусть же сольёт наши взоры звезда, Вечным сияньем любовь воскрешая! Глянь же и ты иногда...


З удзячнасцю за гэты матэрыял да Барнавалавай Святланы Уладзiмiрауны.


Наша пошта:
belkutok@mail.ru





Другие статьи в литературном дневнике:

  • 01.10.2011. Iзноу пабачыу я...