Дороти Баркоути
Я заўсёды ведала, што я геній, але заўсёды сціпла пра гэта маўчала. Бо сціпласць упрыгожвае кожнага генія.
І я сціпла выдаліла рэцьку Васі Пупкіна. Навошта, каб іншыя зайздросцілі маёй геніяльнасці?
Потым я зірнула выпадкова ў Васіны рэцькі, а ён, як атрымалася, усім падобныя тэксты піша. А зірнуўшы, таксама выпадкова, у рэйтынг, убачыла, што Вася ганарліва ўзвышаецца на вяршыні са сваёй бясталентнай пісанінай, бо усе геніі, якіх ён хваліў, паспяшаліся яго ў падзяку таксама пахваліць яго. А самі геніі ў рэйтынг наогул не патрапілі, ніхто.
І сядзела я потым у куце і горка рыдала, заціснуўшы ў кулаку сваю Нятленку, і выціраючы ёй свае слёзы і соплі…
Вось, і вер зараз гэтым Васям-падманшчыкам….
Произведений: 113
Получено рецензий: 120
Написано рецензий: 216
Читателей: 15269
Произведения
- Вечно в пути... - стихи, 01.10.2014 14:20
- Да будет Жизнь! - стихи, 23.07.2014 11:24
- К Солнцу... - стихи, 12.08.2014 15:12
- Зефир в рот... - стихи, 29.07.2014 12:22
- Радуга АллефЛея - стихи, 31.07.2014 11:14
- у верасовым верасьне... - стихи, 30.09.2014 09:28