Казка.
У мяне ёсць казка, якую я б хацеў пераказаць табе. Гэтая казка пра маленькага хлопчыка, які жыў у вялікім горадзе. Яго звалі Янiк, і ён быў вельмі паслухмяным дзіцям. Ён заўсёды не толькi слухаўся сваіх бацькоў, але і не рабіў нічога, што магло б іх абурыць. Акрамя таго, ён меў адну неверагодную справу, якую пакуль не мог зразумець.
Аднаго разу, калі Янiк гуляў у парку, ён знайшоў стары ключ. А здарылася гэта так: - каб атрымлiаць асалоду ад знаходкi грошаў, ён кiдаў манетку, коштам ў 5 капеяк наперад, а потым iшоў у тое месца i адшукваў яе, атрымлiваючы пры гэтым радасную асалоду знаходкi. Такiм чынам пятак прыносiў яму нашмат больш радасцi, чым проста куплены на перапынку пiражок ў школе. Так у пошуках манеткi, ён i знайшоў яго. Яго знаходка была цудоўным ключом, які мог адчыняць, як яму здавалася, любыя дзверы. Але ён скора ўпэўнiуся, што гэта не так. Дзверы не толькi не адчынялiся, але нават ў большасцi выпадкаў зуciм не падходзiлi да замочнай скважыны Яго ключа нi па форме, нi па вялiчынi. Але Янiк быў дужа цікаўны, упарты i упэўнены ў тым, што знойдзе тыя загадкавыя дзверы да свайго ключа! Ён мроiў, што гэта абавязкова будзе нейкi асобны будынак i нешта цудоўнае можа знаходзіцца за тымi дзверамi. Так ён пачаў щыраваць па горадзе, шукаючы дзверы, якiя гэты ключ можа адчыніць.
Праз некалькі дзён ён нарэшце знайшоў тыя дзверы ў адным старым будынку! На сцяне па над здвярыма звiсала скрыуленая шыльда некалi добра вядомага выдавецтва с крыклiвай назвай «Кудлаты_Блазан».
Ён, убачыўшы толькi форму скважыны, адразу упэунена i настойліва ўставіў ключ у замок і адчыніў дзверы. Перад iм адкрыўся вялізны пакой з нейкімі дзівоснымі рэчамі. Там былі кнігі, стосы часопiсаў з малюнкамі і iншыя незвычайныя прадметы, якія ён ніколі раней не бачыў.
Янiк адразу зразумеў, што знайшоў тое, што шукаў так доўга i быў так захоплены гэтым месцам, што ён забыў пра час і пра сваю паслухмянасць. Ён пачынаў чытаць кнігі і разглядаць малюнкі. Але ён не звярнуў увагі на тое, што час летела, і што яго бацькі чакалі яго у хаце.
Калі Янiк увайшоў ў гэты першы пакой, ён зрабіў вялікую памылку. Дзверы зачынiліся за яго спіной, і ключ застаўся звонку. Калi з цягам часу ён гэта агледзеў, то быў апанаваны страхам і адчуваў сябе вельмі кепска, бо зразумеў якую памылку ен зрабiў .
Таму ён пачаў шукаць iншы выхад з гэтага будынку. Ён адчыняў іншыя дзверы і знайшоў для сябе выснову, што ў іншых пакоях, якія былі цалкам рознымi ад першага, таксама не было выхаду. Там былі незвычайныя і часам крыху страшныя прадметы, якія зъяўляліся ў кожным новым пакоi.
Янiк быў даволі спалоханы і ужо жадаў толькі вярнуцца дадому. Але ён не мог знайсці выйсте з гэтага будынку. Ён блукаў па пакоях і шукаў выратавання.
У канцы, пасля шматлікіх спроб, Янiк знайшоў тыя адзіныя дзверы, якiяя ён не мог адчыніць, калi ўвайшоў сюды. Нехта там за дзвярыма ўставіў ключ у замок, і дзверы адчыніліся. За імі было яркае святло сонечнага дня i радасць збаўлення. Ён ўвайшоў у гэты свет і убачыў сваіх бацькоў, якія знайшлi яго.
Таму Янiк тады зразумеў, што самае важнае – гэта быць паслухмяным, слухаць і выконваць парады сваіх бацькоў. Ён больш ніколі не будзе забываць гэтую важны урок і заўсёды будзе паслухмяным хлопчыкам.
Але мiнуў час i тыя турботы i Янiку зноў захацелася пайсцi ў той самы дом, каб зноўку перагледзець тыя кнiжкi, а таксама цудоўныя рэчы ў яго шматлiкiх пакоях.
Ён часта успамінаў аб той падзеі свайго жыцця. Але яго страх і абяцанне бацькам надалей быць паслухмяным і больш не трапляць у такога кшталту гісторыі, на час утрымлівалі яго цікавасць і жаданне далейшага даследавання гэтага дзіўнага дома. Яго бацька, не знайшоўшы гаспадара памяшкання, бо адрас яго адсутнічаў у каталагах, на ўсялякі выпадак пакінуў паведамленне ў шчыліне дзвярэй, там ён пазначыў свой адрас: - гэта значыць, дзе жыла сям'я Янiка і дзе цяпер захоўваўся страчаны ключ. Прайшло шмат часу.
Аднаго разу, шукаючы тачылку для зламанага алоўка ў працоўным стале бацькі, ён знайшоў ключ, які адразу ж пазнаў! І ўжо на наступны дзень Янiк, маючы вольны час, па дарозе з школы зайшоў у гэты дом. На гэты раз ён выняў ключ з адкрытых дзверэй і, пераканаўшыся ў тым, што дзверы зьнутры адчыняліся тым самым ключом, увайшоў, закрыўшы iх за сабой.
На гэты раз ён адразу убачыў старую вывеску i на унутранай частцы дзверэй: - Выдавецтва «КУДЛАТЫ БЛАЗАН»-. Вось чаму ён тут знайшоў так шмат розных кніг і часопісаў у аднолькавых абалонках, але пад рознымі нумарамі. Некаторыя з малюнкамі унутры. Вось чаму ў доўгіх пакоях (цэхах) ён знайшоў розныя па памеру - ад велізарных да цалкам невялікіх машын і машынак. Рулоны паперы рознага дыяметру і даўжыні белай і рознакаляровай паперы. Побач стаялі розныя вазы цi цялежкi, пустыя і часткова напоўненыя каністрамі з фарбамі, атрамантамi, сталы, балоны і велізарныя нажы-гільятыны, прызначэнне якіх ён не заўсёды ведаў. Паглядзеўшы на гадзіннiк (падарунак мамы на свой недаўні дзень нараджэння), ён зразумеў, што трэба паспяшацца. Інакш яшчэ раз бацькі яго накажуць. Ён паклаў адзін часопіс у школьную тэчку - можна будзе праглядзець яго і ў хаце, і хутка пакінуў гэтае месца. Для першага разу дастаткова, падумаў ён. Не парушыўшы абяцанне, дадзенае бацькам і атрымаў усё тое, што хацеў. Ён закрыў дзверы i рушыў дадому...
Казка пра Янiка нагадвае нам, што паслушанне - гэта важная якасць ў малым узросце. Гэта дапамагае нам развівацца, каб стаць лепшымі людзьмі. Таму давайце будзем паслухмянымі і уважлівымі да сваіх бацькоў і навакольнага сусвету. Але….
Майкл Улин, [06.10.2023 11:00]