Трымцяць цені пялёсткаў маіх няздзейсненых жаданняў з нябёсаў надзей апошніх...
Слізгаюць па водах Леты ўзбаламучанай, а ўначы знікаюць у бурунах...
Дэменцыі.
А я...
Я, словам - крыса ловам аглушаны, блукаю па беражку яе, ні патрапляючы туды, бо калі зрушыць хоць бы на страфу наперад, то толькі для таго, каб згінуць, захлынуў...
Шыся шчасцем знікнуць назаўжды ў яе разяўленых у без днях...
А
увогуле...
Усе там будзем.