Жоаким дю белле регретты lxxxix

Бойков Игорь
Жоаким дю Белле Регретты LXXXIX

Я чувствую, Гордес, себя тем молодцом,
Которого сон страшный поднял с ложа
Прыжком в поту, но сон свой подытожа,
Рад, что счастливым завершился он концом.

Как и Роже, себя я нахожу глупцом,
И от стыда, как он, сгораю тоже,
Поняв, что колдовской опутав ложью,
Кудесник меня выставил слепцом.

Хочу обрыдшие сменить я жизни стили,
Припасть к груди прекрасной Ложистили,
Чьё сердце нежное мне крепость и оплот.

Вперёд, Гордес, руль, парус ждут нас с вами,
Так поспешим на зов Прекрасной Дамы,
Нас приглашающий в её чудесный порт.




Gordes, il m’est advis que je suis esveill;
Comme un qui tout esmeu d’un effroyable songe
Se resveille en sursaut, et par le lict s’allonge,
S’esmerveillant d’avoir si long temps sommeill;.

Roger devint ainsi (ce croy-je) esmerveill; :
Et croy que tout ainsi la vergongne me ronge,
Comme luy, quand il eut descouvert le mensonge
Du fard magicien qui l’avoit aveugl;.

Et comme luy aussi je veulx changer de stile,
Pour vivre desormais au sein de Logistile,
Qui des c;urs langoureux est le commun support.

Sus donc, Gordes, sus donc, ; la voile, ; la rame,
Fuyons, gaignons le haut, je voy la belle Dame
Qui d’un heureux signal nous appelle ; son port.