Эдит Сёдергран. Старый дом

Ганс Сакс
Hur nya ;gon se p; gamla tider
likt fr;mlingar som intet hj;rta ha ...
Jag l;ngtar bort till mina gamla gravar,
min sorgsna storhet gr;ter bittra t;rar
dem ingen ser.
Jag lever kvar i gamla dagars ljuvhet
bland fr;mlingar som bygga nya st;der
p; bl;a kullar upp till himlens rand,
jag talar sakta med de f;ngna tr;den
och tr;star dem ibland.
Hur l;ngsamt tiden tingens v;sen t;r,
och ljudl;st trampar ;dets h;rda h;l.
Jag m;ste v;nta p; den milda d;den
som bringar frihet ;t min sj;l!


Как новым взглядом в прошлый день взирать
Подобно чужаку, что сердца не имеет?
Истосковалась я по склепам своим старым,
Величие моё рыдает горько
Хотя не видно слёз.

Жить остаюсь я в старых дней меду
Средь чужаков, что города возводят
На голубых холмах к небесной кромке,
Неспешно говорю с деревьями в плену,
Порой их утешая.

Как время попирает суть вещей,
И стачивает каблуки судьбе.
Мне надобно дождаться мягкой смерти,
Что волю принесёт моей душе.