Вірус паэзіі зноў у свядомасць пракраўся
і не ніякага лекі ад гэтай заразы вясновай,
зноў раблюся і я тупаватым, заўчаснай ценем,
ценем вялікіх, іх дум, што завіслі ў мозгу
неяк ратуюся, і…
Адчуваю - зноў,
пераадолеўшы гнеў іпахондрыі, пачуццёвую,
зноў змагу,
зноў змагу я пачуць чараўніцтва ў дыханне словы…
Вось - зноў дыхае, машынамі дыхае шашы,
і галубамі закіпае вясновыя даху,
чую, як карані дрэў шастаюць, увінаючы камяні,
адчуваю, як наліваецца сокам
драўняная скура звініць…
Праз сябе прапускаючы ўсю гэтую несусветную дур,
я разумею, што я ніякі не паэт,
а вясны метран-
паж,
буянства яе ў маім целе – зараза.
Яна
зноў вершамі, маімі вершамі
Ця
жар
на
я.