Det ar skont att foedas,
Att bli en annan an sig sjaelv,
Att ge sig haen och vinnas helt
For glaedjens breda vaeg,
Att se hur evigheten bryter sig
I nuet daer vi lever,
Att se hur evigheten sluter sig
Omkring va°r djaevulso,
va°r mardroems nu
Och aenda° veta att vi ar
Som maenniskor ar mest,
Och att va°r tanke snubblar nu som foerr
Oever de vises sten,
Och att va°r glaedje staendigt ar sig lik
Fast lyckan for oss vill.
I staedernas ljus, i stjaernornas ljus
Ga°r vi med eldar flammande omkring oss.
I fackelta°g av minnen eller framtidsdroemmar
Vandrar vi, maettade av det foerflutna, hungrande
I hoppets svultna haegring om en tid
Da° alla minnens sa°dd skall bli till skoerd,
Da° va°ra droemmars saed skall fylla jorden,
Da° skeppen braents pa° naesta lyckas strand
Och evigheten bojt sig infor livet
Som livet infor evigheten.
Och det blir skoent att minnas da°,
Att bli en annan aen sig sjaelv,
Att se sig om och vinnas helt
F;r glaedjens breda vaeg,
Att minnas glomda oenskningar,
Forskoenade,
Daerfor att doden faengslat dem i brons och marmor,
Forstorade,
Daerfor att verkligheten aldrig ra°gat deras ma°tt,
Och minnas att vi trots va°rt armod var
Som maenniskor ar mest,
Att livet bara var till haelften verkligt
N;r det var baest,
Och att va°r glaedje aenda° raeckte till
Att bana vaeg.
Och naer vi hunnit sa° la°ngt bort
Tar oedets marker slut
Och i va°rt oega slocknar staederna och stjaernorna
Och av va°r varelse blir intet kvar
Utom en v;g som leder dit,
En vaeg som straevat,
Utom ett damm pa° vaegen dit,
Ett damm som aelskat,
Och vissheten att ingenting kan bli
Foermer aen vi,
Och vissheten att allting mynnat ut
I vaegens frid,
Och det blir skoent att gloemmas da°,
Att aentligen foervandlas till sig sjaelv
Och goemmas som ett stelnat leende
I glaedjens breda vaeg.
Приятно быть рождённым,
Стать чем-то большим, нежели ты сам,
Проигрывая, выиграть всё сразу
Для радости широкого пути,
Увидеть как прервется бесконечность,
В том настоящем, где мы проживаем,
Увидеть, как безвремение сжалось,
Вокруг скал дьявольски лежал архипелаг,
Кошмаром настоящее текло
И всё же знай мы -
По большей части люди,
И то, что наши мысли вновь, как раньше
О камень седой мудрости споткнутся,
О том, что постоянна наша радость,
Хотя нам вспышка счастья желанна.
Средь городских огней и света звёзд
Идём мы, вокруг пламени кружась.
И в факельной реке воспоминаний
Иль о грядущем грёз
Блуждаем мы, насыщенные прошлым,
Оголодав
В надеждах, в миражи оголодавших,
Когда пожнут посеянные мысли,
А зёрна наших снов наполнят землю,
Когда сгорят ладьи, что чуть до брега не добрались
И вот склонилась вечность перед жизнью
Как жизнь пред вечностью.
И так приятно размышлять в то время,
Стать кем-то кроме самого себя,
И оглянувшись, всё заполучить
Для радости широкого пути,
Чтоб вспомнить позабытые желанья, -
Реальность ведь всегда их завершает -
И помнить, что наперекор нужде
Мы прежде всего люди,
И просто жить лишь было полуправдой,
Но лучшей половиной,
И нашей ещё радости хватало
Наметить путь.
Когда успеем мы так далеко,
Что обогнем стило своей судьбы,
Когда у нас глазах померкнут звёзды
И города,
От нас самих не будет ничего
На том пути, что уведет туда,
Дороге, что стремится,
Вне пыли на дороге той,
Пыли, что любила,
Уверенность, что кто-то может быть
Лучше нас,
И знание, что скрыта суть вещей
В покое дорог,
Что всё вернётся на круги своя,
Улыбкой потаенное застынет
На радости большом пути.