Гуннар Экелёф. Песнь для лучшей жизни

Ганс Сакс
Det ar skont att foedas,
Att bli en annan an sig sjaelv,
Att ge sig haen och vinnas helt
For glaedjens breda vaeg,
Att se hur evigheten bryter sig
I nuet daer vi lever,
Att se hur evigheten sluter sig
Omkring va°r djaevulso,
va°r mardroems nu
Och aenda° veta att vi ar
Som maenniskor ar mest,
Och att va°r tanke snubblar nu som foerr
Oever de vises sten,
Och att va°r glaedje staendigt ar sig lik
Fast lyckan for oss vill.

I staedernas ljus, i stjaernornas ljus
Ga°r vi med eldar flammande omkring oss.
I fackelta°g av minnen eller framtidsdroemmar
Vandrar vi, maettade av det foerflutna, hungrande
I hoppets svultna haegring om en tid
Da° alla minnens sa°dd skall bli till skoerd,
Da° va°ra droemmars saed skall fylla jorden,
Da° skeppen braents pa° naesta lyckas strand
Och evigheten bojt sig infor livet
Som livet infor evigheten.

Och det blir skoent att minnas da°,
Att bli en annan aen sig sjaelv,
Att se sig om och vinnas helt
F;r glaedjens breda vaeg,
Att minnas glomda oenskningar,
Forskoenade,
Daerfor att doden faengslat dem i brons och marmor,
Forstorade,
Daerfor att verkligheten aldrig ra°gat deras ma°tt,
Och minnas att vi trots va°rt armod var
Som maenniskor ar mest,
Att livet bara var till haelften verkligt
N;r det var baest,
Och att va°r glaedje aenda° raeckte till
Att bana vaeg.

Och naer vi hunnit sa° la°ngt bort
Tar oedets marker slut
Och i va°rt oega slocknar staederna och stjaernorna
Och av va°r varelse blir intet kvar
Utom en v;g som leder dit,
En vaeg som straevat,
Utom ett damm pa° vaegen dit,
Ett damm som aelskat,
Och vissheten att ingenting kan bli
Foermer aen vi,
Och vissheten att allting mynnat ut
I vaegens frid,
Och det blir skoent att gloemmas da°,
Att aentligen foervandlas till sig sjaelv
Och goemmas som ett stelnat leende
I glaedjens breda vaeg.

Приятно быть рождённым,
Стать чем-то большим, нежели ты сам,
Проигрывая, выиграть всё сразу
Для радости широкого пути,
Увидеть как прервется бесконечность,
В том настоящем, где мы проживаем,
Увидеть, как безвремение сжалось, 
Вокруг скал дьявольски лежал архипелаг,
Кошмаром настоящее текло
И всё же знай мы -
По большей части люди,
И то, что  наши мысли вновь, как раньше
О камень седой мудрости споткнутся,
О том, что постоянна наша радость,
Хотя нам вспышка счастья желанна.
 
Средь городских огней и света звёзд
Идём мы, вокруг пламени кружась.
И в факельной реке воспоминаний
Иль о грядущем грёз
Блуждаем мы, насыщенные прошлым,
Оголодав
В надеждах, в миражи оголодавших,
Когда пожнут посеянные мысли,
А зёрна наших снов наполнят землю,
Когда сгорят ладьи, что чуть до брега не добрались
И вот склонилась вечность перед жизнью
Как жизнь пред вечностью.

И так приятно размышлять в то время,
Стать кем-то кроме самого себя,
И оглянувшись, всё заполучить
Для радости широкого пути,
Чтоб вспомнить позабытые желанья, -
Реальность ведь всегда их завершает -
И помнить, что наперекор нужде
Мы прежде всего люди,
И просто жить лишь было полуправдой,
Но лучшей половиной,
И нашей ещё радости хватало
Наметить путь.

Когда успеем мы так далеко,
Что обогнем стило своей судьбы,
Когда у нас глазах померкнут звёзды
И города,
От нас самих не будет ничего
На том пути, что уведет туда,
Дороге, что стремится,
Вне пыли на дороге той,
Пыли, что любила,
Уверенность, что кто-то может быть
Лучше нас,
И знание, что скрыта суть вещей
В покое дорог,
Что всё вернётся на круги своя,
Улыбкой потаенное застынет
На радости большом пути.