У даўнія часы на раўніне, якая патанала ў зеляніне лясоў і лугоў, там, дзе цякла вялікая паўнаводная рака Днепр, добры Чараўнік пасяліў трох юных прыгажунь.
Першая дзяўчына пасялілася на пяшчаным беразе ў самым пачатку Дняпра, дзе яго рэчышча яшчэ зусім вузенькае, цячэнне хуткае і бурлівае. На гэтай старажытнай зямлі журчаць халодныя крышталёва чыстыя крыніцы, на шырокіх палях растуць велізарныя стогадовыя дубы, а на пагорках бялеюць тонкія ствалы кучаравых бяроз.
Другой дзяўчыне спадабалася месца яшчэ далей па цячэнні ракі, дзе Днепр становіцца шырэйшым і спакайнейшым. Дабраўшыся туды, ён ужо ўвабраў у сябе ваду мноства маленькіх і вялікіх прытокаў. На гэтай урадлівай зямлі растуць густыя хваёвыя бары, бярозавыя гаі, ніцыя вербы схіляюць да Дняпра доўгія гнуткія галіны, а рака нясе сваю ваду яшчэ далей на поўдзень, дзе зямля становіцца мяккай і гразкай. Кажуць, што калісьці вельмі даўно ў тых краях калыхала хвалямі сапраўднае мора.
Трэцяя прыгажуня пасялілася менавіта там на стромкім беразе Дняпра. А ён стаў такім шырокім, што сам быццам ператварыўся ў сапраўднае мора. Вось толькі лес тут амаль не расце, яго змяняюць стэпы, дзе можна сустрэць пірамідальныя таполі, далікатныя пахкія акацыі, каштаны, а ад чорнай урадлівай зямлі ідзе п'янлівы водар стэпавай травы і кветак.
Маладыя прыгажуні, пасяліўшыся ў незвычайна маляўнічых месцах, з задавальненнем здзяйснялі шпацыры ля ракі, любуючыся на яе прыгажосць і збіраючы букеты лугавых кветак. Дзяўчыны ўсім сэрцам пакахалі гэтую выдатную зямлю і ўжо не ўяўлялі свайго жыцця дзесьці ў іншым месцы. Больш за ўсіх пор года маладзіцам падабалася лета. У гэты час прырода цешылася сонцу, сагравалася ў яго прамянях, квітнеючая зямля адорвала ўсіх сваёй энергіяй і сілай. Вядома, што ў сярэдзіне чэрвеня настае час летняга сонцастаяння. У гэты самы доўгі светлавы дзень года пачынаецца астранамічнае лета, сонца праходзіць праз зеніт, а яго прамяні валодаюць велізарнай сілай.
Кожны год у знамянальны чэрвеньскі дзень (свята Івана Купалы) дзяўчыны-прыгажуні імкнуліся крыху раней устаць, каб на зорцы схадзіць за гаючай лугавой травой. Паводле падання травы, сабраныя ў такі дзень, будуць лячыць і засцерагаць ад хвароб цэлы год, бо яны да краёў напоўнены сілай сонца і зямлі.
Так як жа для дзяўчын прайшоў гэты святочны дзень у памятны год іх знаёмства?
Толькі яркае сонца кранула гарызонт гарачымі прамянямі, прачнулася першая дзяўчына, тая, што жыла ў хаце ля самых вытокаў Дняпра. Ружовашчокая каравокая прыгажуня запляла доўгія русыя косы і босая ў яркім летнім сарафане, які адмыслова пашыла да свята, адправілася на луг за гаючай травой. Усміхаючыся і напяваючы працяглую ласкавую песеньку, яна сабрала лугавую траву ў кошык, а з белых рамонкаў спляла вяночак і надзела сабе на галоўку.
Другая дзяўчына, прачнуўшыся на досвітку, дастала з куфра свой любы ўбор – ільняную спадніцу і блузу. Іх за зіму яна сама саткала з лёну, упрыгожыла яркай вышыўкай. Потым запляла доўгую касу з хвалістых каштанавых валасоў і хустачку зверху павязала, каб валасы не заміналі працаваць, ды гарачае сонейка галоўку не абпаліла. Другая дзяўчына таксама ведала ўсё, што ёй трэба было зрабіць у гэтую раніцу. Гаючаю палявую траву яна сабрала ў кошык. Як убачыла луг, абсыпаны сінімі зорачкамі, дык не ўтрымалася, каб не нарваць букет. Так на галоўцы ў яе і з'явіўся далікатны вяночак з сініх васількоў.
Трэцяя краса-дзеўчына, тая, што жыла паўднёвей іншых, таксама не спазнілася. На світанку абудзіў яе лёгкі ветрык, дакрануўшыся да ружовай шчочкі. Ах, як хочацца хутчэй сабрацца і прыбегчы на луг, памачыць ножкі ў рачной вадзіцы, ды і абмыць ёю свой пяшчотны тварык! Чорныя пасмы доўгіх валасоў запляла прыгажуня ў доўгую касу і закалола на галоўцы ў вузельчык. Немагчыма не залюбавацца такой маладзіцай – чарнаокай чарнабровай прыгажуняй у белай блузцы і яркім летнім сарафане. Вось і святочны вяночак у яе гатовы – чырвоныя макі зіхацяць на галоўцы.
У той дзень на Івана Купалу добры Чараўнік вырашыў дапамагчы юным дзяўчынам сустрэцца і пасябраваць. І вось як адбыўся гэты цуд…
Пад вечар пайшлі прыгажуні да ракі, каб апусціць свае вяночкі ў ваду. Першая падышла да ракі і кінула вяночак з рамонкаў у бурлівую ваду вузенькага Дняпра. А ён, доўга не думаючы, падхапіў кветкі і панёс іх па цячэнню.
– Куды ж ты панёс мой вяночак! – спалохалася дзяўчына і бягом за ім.
Не ведала прыгажуня, хто вядзе яе, нібы магніт цягне насустрач лёсу. Бяжыць яна ўздоўж берагоў ракі, а ветрык падхапіў яе на лёце і панёс хутчэй да запаветнай мэты.
Другая дзяўчына таксама не ўтрымалася, калі яе вяночак з сініх васількоў панесла плынь ракі, і яна адправілася даганяць яго ў далёкі шлях уздоўж берагоў Дняпра. І яе падтрымліваў і нёс насустрач лёсу спагадлівы ветрык.
Толькі трэцяя прыгажуня ўсё стаяла на беразе Дняпра, быццам чакала чагосьці і не вырашалася кінуць у ваду свой вянок. Але ў нейкі момант, нібы па нечым загадзе, яна ачулася ад сну і кінула пунсовы вяночак з чырвоных макаў у ваду.
Неўзабаве ў гэта месца ракі прыплылі вянкі з рамонкаў і васількоў. І тады цёплая вада Дняпра, сагрэтая за доўгі сонечны дзень, злучыла разам тры дзявоцкіх вяночка – рамонкі, васількі і макі спляліся разам у адзін яркі святочны вянок! А тут і дзве нашы вандроўніцы падаспелі. Прыбеглі, а можа нават прыляцелі яны на шырокі бераг Дняпра, убачылі свае вяночкі ў вадзе, адна на адну глядзяць і надзівіцца не могуць! Гэта які ж цуд адбываецца з імі ў такі чароўны дзень!
Зразумелі дзяўчыны-прыгажуні, што не жыць ім больш у адзіноце. Працягнулі яны адна адной рукі і, абняўшыся, закруціліся ў танцы. Свята атрымалася на славу. Песні, добрыя і ласкавыя, вясёлыя і гарэзлівыя, пяшчотныя і працяглыя слухаў Днепр і ўся прыбярэжная зямля. Вада насычалася каханнем дзявоцкіх сэрцаў і пацякла далей па раўнінах роднай зямлі, каб дарыць гэта шчасце іншым людзям.
А дзяўчыны не маглі нагаманіцца. Іх звонкія галасы зліваліся разам, нібы шчэбет райскіх птушак. І хаця кожная з іх казала на сваёй мове, як ні дзіўна, прыгажуні разумелі адна адну.
– Мы так похожи друг на друга! – здзівілася першая дзяўчына.
– Так, мы вельмі падобныя адна на адну! – пагадзілася з ёй другая.
– Да, ми дуже схожі! – усміхнулася трэцяя.
Так і было. І гэта не дзіўна, бо дзяўчыны – блізкія сваячкі, яны жывуць на зямлі, якая стала ім роднай і вельмі блізкай па духу.
З той пары, як адбылася гэта дзіўная сустрэча, дзяўчыны больш не раставаліся. Яны пасябравалі на стагоддзі, бо давяралі адна адной, заўсёды былі гатовыя прыйсці на дапамогу і ніколі не здраджвалі сваяму сяброўству. "Мы – родныя, нам жыць разам і берагчы нашу зямлю, яе прыгажосць і багацце", – казалі дзяўчыны.
Колькі часу прайшло з той пары, мы дакладна не ведаем. Аднак сёстры-славяне назаўжды звязалі сваё жыццё з гэтай зямлёй. Вядома ж, цяпер яны – увасабленне дружнага добрасардэчнага мудрага народа. “Наша дарагая зямля патанае ў зеляніне, яна багатая рэкамі, азёрамі, лясамі, урадлівымі землямі. І мы яе нікому не аддадзім", – разумее блакітнавокі, каравокі, светла-русы і цёмнавалосы народ.
Гэтыя людзі – гаспадары сваёй зямлі, іх імёны – Расія, Беларусь і Ўкраіна.
30.07.21
p.s. Дарагія сябры! Чытайце мае аповеды і казкі на маім асабістым сайте http://domarenok-t.narod.ru