Льняное шчасце. верш

Татьяна Домаренок
Прысвячаецца маёй маці, Вользе Анрдэеўне

Як у чыстым полі
Ды ў славу Бога
Прараслі зярняты
Лёну залатога.

Дожджык кропель чыстых
Ім не шкадаваў,
Цёплымі струменямі
Зерне паліваў.

Сцёблы лёну ўвысь
Да неба параслі
І надзею шчасця
Людзям надалі.

Промні сонца шчодра
Сцёблы сагравалі,
Поўны дзень на полі
Яны шчыравалі.

Расквітнела поле
Скрозь блакітным цветам,
Дорыць радасць людзям
Тым гарачым летам.

Хутка лён паспее,
Стане шаўкавістым –
Абцярэбіць трэба
І сцёблы пачысціць.

Каб з пушыстай пражы
Спрасці тонку ніць,
Ёй сваё сардэчка
У працы падарыць.

З нітак тых сатчэцца
Палатно льняное
Мяккае і цёплае,
Сваё дарагое.

Новыя сукенкі
Апрануць мы рады.
Будзе ў хаце шчасце,
Прыйдуць у хату сваты.

12.04.21