Энтда – кёлкъалды, энтда – дауур, дау,
Былай болубму турлукъду джашау?
Бу ырджы дауну бир тауусайыкъ,
Асламысыны санга къошайыкъ.
Хайда, уланынг бурууну алсын,
Сен айтхан джерге тартсын да салсын,
Сюйсенг бачхамы санга берейим,
Мени ачлыкъдан ёлтюрмез элим.
Нек къыт болгъанды адамлыкъ бизге?
Нек баш ураса болумсуз сёзге?
Нек джашамайбыз "сенсе", "менсе" – деб,
Бир – бирибизге сый – намыс теджеб?
Хоншу дегенинг къарнашдан джуукъ,
Къой, арабызны этмейик суукъ,
"Джарашыу сюйген джалынчакъ" болур ,
Джарашыусузунг – абынчакъ болур.
Мен джалынама, кел шох болайыкъ,
Бу ырджыны да санга къояйыкъ,
Сал урлугъунгу, ал мюрзеуюнгю,
Аллах онгдурсун онг юйюрюнгю.
Джашай билейик джашагъан чакъда,
Сокъуранмазлай айланыб артха,
Дуния – хаухду, мал – кёз алдауду,
Этгенибиз да керексиз дауду.
1966.