Va°gor, va°gor mina systrar, vem begra°ter ni,
Skymningens unge gud eller a°la°gornas herde?
Dar vita hjordar vilar nu bland aftonmjuka traed
Droemde han bort sin dag med vallmostav i handen.
Nu vaexer aengsull i de gloemda stegen
Och foerstlingarna braeker i hans undanskymda dal
Daer enlighetens hydda vaktar vaegen
Som leder frama°t under sorgsna moln.
Sag va°gor, mina systrar, var det laenge
Sen vinterhimlens bleka stra°lglans stack hans sjael i brand
Och drev hans ande ut till evighetens rand?
Vid stranderna daer rymdens klaenning sakta frasar
Och vindarna broderar ma°nskenshavets skum,
Daer droemde han sin dr;m med natten i sin famn
Och laet sin tanke svaeva bort mot det som ingen aeger,
Daer drev han bort sin laengtan som foerbruten glaedje
Och saende den att vakta horisontens moln.
Nu vaxer stjaernor i de gloemda stegen
Och fallna stjarnor goemmer sig i oedets dal
Och oedslighetens hydda vittrar in i tiden
Som lider frama°t utan orsak eller ma°l.
Sag bittra va°gor, gra°ter ni f;r maenskan eller guden?
Sag va°gor, ni som skoeljer undan ba°das droemda spa°r.
Sag va°gor, ni som doljer allt som skrivits
I livets vatten och i tidens sand.
(Endymion)
Стагнелиусу.
Волны, волны, мои сестры, и о ком же ваша грусть,
О богов закате юных иль лежащем пастухе?
Стадо белое же млеет в роще, на закате. Пусть!
Он же день убить мечтает, маков стебль держа в руке.
И пушицей зарастает тот его забытый след,
Те, кто шли за ним, уж блеют в тёмном доле у богов
Стережет туда дорогу хижина - уж сколько лет!
Путь туда идёт вперед под ватной грустью облаков.
Спойте , волны, мои сёстры, где же длинное сиянье
Неба зимнего, что в пламя душу влило, дух изгнав
К вечности краям холодным?
У пляжей лишь оболочка медленных никчемных фраз
Где он мысли отпустил, ночь-луну держа в объятьях,
- Пусть парят в дали голодной, -
И далёко убежал он, расплескав все свои мысли, как нечаянную радость
И отправил охранять их волны, что на горизонте
И из тех шагов забытых вырастают звёзды ныне
Падшие же звезды скрылись в темноте судьбы долин
У ручья же та избушку разъедят труха и иней,
Как страдания, что рвутся, коль без цели и причин.
Человек иль бог, о волны, стоит грусти ваших струн?
Расскажите, волны, вы, кем след мечты был удалён.
Поделитесь, волны, те, что скрыли очертания рун
И в воде текучей жизни и в сухом песке времён.
(Эндимион)