Мікалай Носаў
Бобік у гасцях у Барбоса
(пераклад на беларускую мову)
Жыў-быў сабака Барбоска. У яго быў сябар - кот Васька. Абодва яны жылі ў дзядулі. Дзядуля хадзіў на працу, Барбоска вартаваў дом, а кот Васька мышэй лавіў.
Аднойчы дзядуля пайшоў на працу, кот Васька ўцёк кудысьці гуляць, а Барбос дома застаўся. Ад няма чаго рабіць ён залез на падваконнік і стаў глядзець у акно. Яму было сумна, вось ён і пазяхаў па баках.
"Дзядулю нашаму добра! - думаў Барбоска. - Сышоў на працу і працуе. Ваську таксама нядрэнна - уцёк з дому і гуляе па дахах. А мне вось даводзіцца сядзець дома, вартаваць кватэру".
У гэты час па вуліцы бег Барбоскаў прыяцель Бобік. Яны часта сустракаліся ў двары і гулялі разам. Барбос убачыў прыяцеля і ўзрадаваўся:
- Гэй, Бобік, куды бяжыш?
- Нікуды, - кажа Бобік.- Так, бягу сабе проста. А чаго ты дома сядзіш? Пойдзем гуляць.
- Мне нельга, - адказаў Барбос, - дзядуля загадаў дом пільнаваць. Ты лепш да мяне ў госці ідзі.
- А ніхто не прагоніць?
- Не. Дзядуля на працу сышоў. Нікога дома няма. Лезь прама ў акно.
Бобік залез у акно і з цікавасцю стаў аглядаць пакой.
- Табе добра! - сказаў ён Барбосу. - Ты ў доме жывеш, а вось я жыву ў конуры. Цесната, разумееш! І дах працякае. Няважныя ўмовы!
-Так, - адказаў Барбос , - у нас кватэра добрая: два пакоі з кухняй і яшчэ ванная. Хадзі дзе хочаш.
- А мяне нават у калідор гаспадары не пускаюць! - паскардзіўся Бобік.- Кажуць - я дваровы сабака, у будцы павінны жыць. Адзін раз зайшоў у пакой-што было! Закрычалі, заахалі, нават палкай па спіне стукнулі.
Ён пачухаў лапай за вухам, потым убачыў на сцяне гадзіннік з маятнікам і пытаецца:
- А што гэта ў вас за штука на сцяне вісіць? Усе цік-так цік-так, а ўнізе боўтаецца.
- Гэта гадзіннiк,-адказаў Барбос. - Хіба ты гадзіннiк ніколі не бачыў?
- Не. А дзеля чаго ён?
Барбос і сам не ведаў толкам, дзеля чаго гадзіннiк, але ўсё ж такі пачаў тлумачыць:
- Ну, гэта такая штука, ведаеш ... гадзіннiк ... ён ходзiць…
- Як - ходзiць? - здзівіўся Бобік. - У яго бо ног няма.
- Ну, разумееш, гэта толькі так гаворыцца, што ходзiць, а на самой справе ён проста стукае, а потым пачынае біць.
- Ого! Дык ён яшчэ і б'ецца? - спалохаўся Бобік.
- Ды не! Як ён можа біцца?
- Ты ж сам сказаў-біць.
- Біць - гэта значыць званiць: бом! бом!
- А, ну так бы і казаў!
Бобік убачыў на стале грабеньчык і спытаў:
- А што гэта ў вас за піла?
- Якая піла! Гэта грабеньчык.
- А для чаго ён?
- Эх, ты, - сказаў Барбос. - Адразу відаць, што ўвесь век у будцы пражыў. Не ведаеш, для чаго грабеньчык? Прычэсвацца.
- Як гэта-прычэсвацца?
Барбос узяў грабеньчык і стаў прычэсваць у сябе на галаве поўсць.
- Вось глядзі, як трэба прычэсвацца. Падыдзі да люстэрка і прычашыся.
Бобік узяў грабеньчык, падышоў да люстэрка і ўбачыў у ім сваё адлюстраванне.
- Паслухай, - закрычаў ён, паказваючы на люстэрка, - там сабака нейкі!
- Ды гэта ж ты сам у люстэрку! - засмяяўся Барбос.
- Як-я?.. Я ж тут, а там іншы сабака. Барбос таксама падышоў да люстэрка. Бобік убачыў яго адлюстраванне і закрычаў:
- Ну вось, цяпер іх ужо двое!
- Ды не, - сказаў Барбос. - Гэта не іх двое, а нас двое. Яны там, у люстэрку, нежывыя.
- Як-нежывыя? - закрычаў Бобік. Яны ж рухаюцца.
- Вось дзівак!- адказаў Барбос.- Гэта мы рухаемся. Бачыш, там адзін сабака на мяне падобны?
- Праўда, падобны! - узрадаваўся Бобік. - Адзiн-у-адзiн як ты.
- А іншы сабака падобны на цябе.
- Што ты! - адказаў Бобік. -Там нейкі брыдкi сабака, і лапы ў яго крывыя.
- Такія ж лапы, як у цябе.
- Не, гэта ты мяне падманваеш! Пасадзіў туды нейкіх двух сабак і думаеш - я табе паверу, - сказаў Бобік.
Ён пачаў прычэсвацца перад люстэркам, потым раптам як засмяецца:
- Глянь-ка, а гэты дзівак у люстэрку таксама прычэсваецца! Вось пацеха!
Барбос толькі фыркнуў і адышоў у бок. Бобік прычасаўся, паклаў грабеньчык на месца і кажа:
- Цудоўна тут у вас! Гадзіннiкі нейкія, люстэркі з сабакамі, розныя фiнціфлюшкi i грабеньчыкі.
- А ў нас яшчэ ёсць тэлевізар! - пахваліўся Барбос і паказаў тэлевізар.
- Для чаго ён? - спытаў Бобік.
- А гэта такая штука-яна ўсё робіць: спявае, грае, нават карціны паказвае.
- Вось гэтая скрыня?!
- Так.
- Ну, гэта ўжо хлусня!
- Сумленнае слова!
- А ну, хай зайграе!
Барбос уключыў тэлевізар. Пачулася музыка. Сабакі ўзрадаваліся і давай скакаць па пакоі. Скакалі, скакалі, аж з сіл выбіліся.
- Я нават прагаладаўся, - кажа Бобік.
- Сядай за стол, цяпер я цябе частаваць буду, - прапанаваў Барбос.
Бобік сеў за стол. Барбоска адкрыў буфет, бачыць - там страва з кісялём стаіць, а на верхняй паліцы-вялікі пірог. Ён узяў страву з кісялём, паставіў на падлогу, а сам палез на верхнюю паліцу за пірагом. Узяў яго, стаў спускацца ўніз і трапіў лапай ў кісель.
Паслізнуўшыся, ён пляснуўся прама на страву, і ўвесь кісель у яго размазаўся па спіне.
- Бобік, ідзі хутчэй кісель ёсць! - закрычаў Барбос.
Бобік прыбег:
- Дзе кісель?
- Ды вось у мяне на спіне. Аблізвай.
Бобік давай яму спіну аблізваць.
- Ох, і смачны кісель! - кажа.
Потым яны перанеслі пірог на стол. Самі таксама на стол паселі, каб зручней было. Ядуць ды размаўляюць.
- Табе добра жывецца! - кажа Бобік. - У цябе ўсё ёсць.
- Так, - кажа Барбос, - я жыву добра. Што хачу, тое і раблю: хачу-грабеньчыкам прычэсваюся, хачу - на тэлевізары граю, ем і п'ю што хачу ці на ложку валяюся.
- А цябе дзядуля дазваляе?
- Што мне дзядуля! Падумаеш! Гэты ложак мой уласны.
- А дзе ж дзядуля спіць?
- Дзядуля там, у куце, на дыванку.
Барбоска так забрахаўся, што не мог ужо спыніцца
- Тут усё маё!-хваліўся ён. - І стол мой, і буфет мой, і ўсё, што ў буфеце, таксама маё.
- А можна мне на ложку пакачацца? - спытаў Бобік. - Я ні разу ў жыцці яшчэ на ложку не спаў.
- Ну пойдзем, паваляемся, - пагадзіўся Барбос.
Яны ўлегліся на ложак. Бобік убачыў бізун, якi вісеў на сцяне, і пытаецца:
- А навошта ў вас тут бізун?
- Бізун? Гэта для дзядулі. Калі не слухаецца, я яго бізуном, - адказаў Барбос.
- Гэта добра! - ухваліў Бобік.
Ляжалі яны на ложку, ляжалі, прыгрэліся ды і заснулі. Не пачулі нават, як дзядуля з працы прыйшоў. Ён убачыў на сваім ложку двух сабак, зняў са сцяны бізун і замахнуўся на іх.
Бобік з перапуду выскачыў у акно і пабег у сваю будку, а Барбос забіўся пад ложак, так што яго нават палавой шчоткай нельга было выцягнуць. Да вечара там прасядзеў.
Увечары вярнуўся дадому кот Васька. Ён убачыў Барбоса пад ложкам і адразу зразумеў, у чым справа.
- Эх, Васька, - сказаў Барбос, - зноў я пакараны! Нават сам не ведаю за што. Прынясі мне кавалачак каўбаскі, калі табе дзядуля дасць.
Васька пайшоў да дзядулі, стаў мурлыкаць і церціся спінкай аб яго ногі. Дзядуля даў яму кавалачак каўбаскі. Васька палову з'еў сам, а другую палову аднёс пад ложак Барбоске.