Мне текст кидается в глаза

Владимир Рабинович
                В.С.
Ловлю своего друга беларуского письменника в двенадцать ночи по NY. В Минске восемь утра. Вижу, загорелась зеленая лампочка.
- Можешь говорить?
- Не, голасам не магу.  Жонка яшчэ спiць. Пішы.
- Ты мой текст видел?
- Як жа яго не пабачыць. Першае, што ў вочы кідаецца.
- «Мне текст кидается в глаза...»
- Гэта што?
- Так рассказ будет называться. Ну, как моя история?
- Занадта працягла.
- Что значит «працягла»?
- Занадта доўга, шмат слоў.
- Ты что сейчас делаешь?
- Каву п'ю
- Кофе, что ли?
- Каву.
- Залаты ярлык.
- Ты мяне троліш?
- Это ты меня троллишь. «Занадта доўга, шмат слоў». Я предельно все сократил. Как телеграмму рассказ писал.
- Трэба яшчэ скараціць.
- Некуда уже сокращать.
- Няма такога тэксту, які нельга было б скараціць.
- Есть!
- Які ж?
- Библия.
- Можна - прыбраць галосныя.