Недавно в глаза бросилась топовая новость – Гончаренко возглавил тренерский штаб ЦСКА. Что ж, новость хорошая, порадоваться бы за земляка, но не радостно. Гончаренко не первый из белорусов, кто добился успеха за пределами Родины. Азаренко, Агурбаш, Алфёров, Сухой, сотни и тысячи менее известных деятелей науки и культуры, и все, все они только переступив границу Беларуси, перестают быть белорусами. В какой бы стране не оказался белорус, он сразу же, искренне становится по национальности: русским, поляком, немцем, или даже чистокровным китайцем, но только не белорусом.
Эти люди навсегда отрекаются Родины, и редко когда вспоминают, кто же они на самом деле. Есть исключения, такие как Борис Кит, но они единичны. История выковала из белоруса идеального приспособленца. Веками, те, кто не принимал чужие законы и идентичность, просто уничтожались. Генитично сохранялась способность национальной мимикрии и маскировки. Отсюда и слабость национального самосознания, лёгкость ассимиляции. Веками лучшие умы белорусской земли, обогащали Россию, Польшу, даже Чили, но не Беларусь.
Стоит ли удивляться, что сегодня, мало-мальски успешный белорус, сторонится своей нации, и пальцем не пошевелит ради своей Родины, а скорее, как когда то Онищенко, что бы выслужится перед новыми хозяевами, будет её топтать.
Ген манкурта прочно засел в белорусе, а современная власть делает всё, чтобы сохранить и упрочить такое положение вещей. Манкурт во власти стремится, и других превратить в своё подобие.
***
Нядаўна ў вочы кінулася топавая навіна - Ганчарэнка ўзначаліў трэнерскі штаб ЦСКА. Што ж, навіна добрая, пацешыцца б за земляка, але не радасна. Ганчарэнка не першы з беларусаў, хто дамогся поспеху за межамі Радзімы. Азаранка, Агурбаў, Алфёраў, Сухі, сотні і тысячы меней вядомых дзеячаў навукі і культуры, і ўсе, усе яны толькі пераступіўшы мяжу Беларусі, перастаюць быць беларусамі. У якой бы краіне не апынуўся беларус, ён адразу ж, шчыра становіцца па нацыянальнасці: рускім, палякам, немцам, ці нават чыстакроўным кітайцам, але толькі не беларусам.
Гэтыя людзі назаўжды зракаюцца Радзімы, і рэдка калі ўспамінаюць, хто ж яны насамрэч. Ёсць выключэнні, такія як Барыс Кіт, але яны адзінкавыя. Гісторыя выкавала з беларуса ідэальнага прыстасаванца. Стагоддзямі, тыя, хто не прымаў чужыя законы і ідэнтычнасць, проста знішчаліся. Генетычна захоўвалася здольнасць нацыянальнай мімікрыі і маскіроўкі. Адсюль і слабасць нацыянальнай самасвядомасці, лёгкасць асіміляцыі. Стагоддзямі лепшыя розумы беларускай зямлі, узбагачалі Расію, Польшчу, нават Чылі, але не Беларусь.
Ці варта дзівіцца, што сёння, хоць трохі паспяховы беларус, цураецца сваёй нацыі, і пальцам не паварушыць дзеля сваёй Радзімы, а хутчэй, як калісці Анішчанка, каб выслужыцца перад новымі гаспадарамі, будзе яе таптаць.
Ген манкурта трывала засеў у беларусе, а сучасная ўлада робіць усё, каб захаваць і ўмацаваць такое становішча рэчаў. Манкурт ва ўладзе імкнецца, і іншых ператварыць у сваё падабенства.