Жыў-быў адзін кавалер. Наколькі ён быў шаноўным спадаром нікому не было цікава. Колькі ён жыў, столькі яго і цікавіла, чаму? Чаму нікому не цікава наколькі менавіта ён шаноўны спадар? Калі ён бываў у натоўпе, дык канешне неаднаразова трапляў у лік шаноўных спадароў, але ён жа ш не зусім ужо дурны такі быў той кавалер. Ён добра бачыў, што разам з ім у натоўпе далёка не ўсіх варта было б лічыць шаноўнымі спадарамі. Шчыра кажучы самому сябе ён прызнаваўся ў тым, што і жанчыны далёка не ўсе ў глыбіні натоўпа яму здаваліся шаноўнымі спадарынямі. Хлусілі значыцца. Маглі і наконт яго таксама хлусіць. Хіба не так? Так.
А вось у выпадках размоў сам насам да яго ніхто так і не звярнуўся, "шаноўны спадар". Імем па-бацьку узнагароджвалі, так. Асабліва тады, калі пакаранне прадугледжвалася яму нейкае, вымова якая, або пазбаўленне заробку. Або, нават, калі "маячыла" за кратамі апынуцца. Ці цяжкая занадта справа яму прапанавалася. Але гэта ж не зусім тое. Ёсць жа ш розніца калі ведаюць тваё імя па-бацьку, і калі НЕ ВЕДАЮЦЬ? Можаце і спрачацца канешнеж або і безумоўна, але ёсць. Розніца ёсць нават у тваех дзецях блізнятах, а тут.... А можа гэта й добра? Ён так думаў. Навошта паважаць нейкага незнаёмца ў гарадскім метро настолькі ж, наколькі некалі паважалі адзін аднаго аднавяскоўцы?
Навошта? А раптам гэта не зусім, скажам так, паважаны чалавек? А раптам гэта ўвогуле злодзей, які здольны у момант абрабаваць ? Можа і абрабаваў ужо? Той кавалер з такіх разважанняў машынальна і да кішэні сваёй пацягнуўся, настолькі жахліва думка крымінальная яго скалатнула. А што? Усё ж можа быць.
Усё можа быць!!!
Скалатнула яго ўжо наступная думка. Усё можа быць, калі ты сам сябе не лічыш паважаным спадаром. Чаму? Дык усё ж проста да жаху. Калі ты сябе не паважаеш, дык і бог не Бог, а д'ябал. Д'ябал якому істотна дамаўляцца з кожным, хто дамаўляцца здольны. Ва ўсіх астатніх выпадках божы суд будзе Боскім, і сваечасовым. Хіба гэта не мара кожнага чалавека? Навошта сябе не паважаць? Навошта не паважаць усіх, з кім маеш справу? Нават калі стаіш перад натоўпам? Як не паважаць кожнага чалавека ў гэтым натоўпе? Безумоўна з ліку тых, хто звярнуў на сябе ўвагу. На ўсіх увагі не хопіць. А тыя, хто не звяртае на сябе ўвагі ў час, калі менавіта ты стаіш і гаворыш перад натоўпам; тыя паважаюць безумоўна. Яны моўчкі прызнаюць цябе Шаноўным спадаром! За свой кошт прызнаюць. Яны зычаць паважлівасьці да сябе прамоўцу перад натоўпам. А ўжо прамоўца можа перапазычыць яе тым, хто звяртае на сябе ўвагу ў натоўпе. Яны не паважаюць і прамоўцу, і тых, хто яму пазычыў увагі. Так думаў кавалер, нагадаю. Усё жыццё. З таго моманту як сам палічыў сябе паважаным спадаром. Ён больш не меў інтымных зносін з паважанымі спадарынямі.
І да гэтага іх было небагата, а ўжо пасля і аніводнага пацалунку з іх боку не меў. У яго былі закаханыя выключна не паважаныя жанчыны, якім было, як таму бічу да лямпады выніковасць іх кавалера. Маўляў, магу капаць, а магу і не капаць.
Таму ён і памёр не паважаным спадаром для ўсіх тых, хто яго ведаў. Але ўжо тое, што ён пачаў паважаць сябе сам дало падставы яго паважаць ягоным нашчадкам. Дзіўная гісторыя, праўда? Ледзь не фантастычная...Гісторыя.
На фота Надзея Канстанцінаўна Крупская. Можа мне аднаму здаецца, што яна на ім падобная на французскую спявачку Мірэй Мацьё?