Усё добра, што добра канчаецца.(прымаўка)
_________________________________________
Калі яна прачнулася, у пакоі панаваў утульны паўзмрок. Бо нездарма нават парцьеры ў гэтай кватэры былі падабраны ў рэтра-стылі - дыхтоўныя, шчыльныя, цяжкія. Улада перавярнулася на спіну, пазяхнула, пацягнулася, зажмурыўшыся. Слізганула вачыма па крыштальнай люстры і падумала з лянівым супакаеннем: «Ну вось. Цяпер я з поўным правам магу казаць, што спала з міністрам».
Няблага было б зладзіць працяг - гэта значыць, зноў угняздзіцца і сплысці ў дрымоту. Улада паглядзела на міністра, які спаў, належным чынам замілавалася і хацела ўжо акуратна ўладкавацца, каб не трывожыць, але ён усё ж такі прачнуўся і спытаў, каторая гадзіна. Быў пачатак дзесятай, і Улада на ўсялякі выпадак адразу запратэставала: маўляў, з улікам іх баявых прыгод можна яшчэ паваляцца. Яна ж ведала, што ён хоць і не такі маньяк, як Стамброўская, але таксама жаўрук з жалезнай дысцыплінай: позна паклаўся ці не, а рана ўстаць абавязаны.
Пасля кароткай дыскусіі яны пагадзіліся на «яшчэ паўгадзінкі». Напэўна, падчас сняданку яны абмяркуюць ўсе планы, выправяцца ў горад, знойдуць месца пераходу і вернуцца ў міністэрства - і выдатна ўпішуцца па часе. Натуральна, не паспрачаешся: усё ідзе як нельга лепш. Але Уладу ахапіла тужлівае, гарачае нецярпенне: яна прагнула не вярнуцца і працягваць барацьбу, прычым з упэўненасцю ў трыумфе, а падоўжыць гэтыя няшчасныя паўгадзіны. Хоць хіба не ў яе сілах зрабіць іх шчаслівымі?
Яна сунула пад спіну дзве канапавых падушкі і зашаптала:
- Ідзі сюды, ідзі, мой харошы! Ну, ідзі ж...
Улада прыцягнула міністра да сябе, і ён паклаў галаву ёй на грудзі. Ніколі б яна не падумала, што ў крыві могуць іскрыцца бурбалкі ад шампанскага, а дзесьці ў вобласці сэрца выбухаць феерверкі - толькі таму, што яна пяшчотна прыціскае да сваіх грудзей яго галаву - «самую разумную галовачку нашага Княства», дадала пра сябе Улада. Яна пагладзіла яго і прамурлыкала:
- Як ты хораша спіш! Я заўсёды бачыла - ты такі ўтульны. Такі хатні... кацейка-Андрэйка... Ах ты мурачка! - Яна некалькі разоў з асалодай пацалавала яго ў макушку.
- А ўчора я быў лось, - сонна прамармытаў міністр.
Яна не адказала і толькі яшчэ раз цмокнула і пацерлася шчакой аб яго коратка стрыжаныя цёмныя валасы.
Калі належныя паўгадзіны мінулі, Улада не стала ні канькаць, ні выяўляць какетлівую капрызнасць. Яна з глыбокім уздыхам вызвалілася з цёплых абдымкаў, села і рашуча спусціла ногі на падлогу. Спешна прашлёпала босымі нагамі да ваннай, памылася халоднай вадой, нават невялікую зарадку зрабіла - назіраць за ёй было цікава. За сняданкам сядзела ўжо пры поўным парадзе, падфарбаваная, прычэсаная, пры гальштуку. Міністр стрымана кінуў: мая школа. Толькі пра сябе падумаў, што занадта ўжо яна стараецца.
Стамброўская, укладваючы валасы перад трумо, добразычліва-цікаўным тонам спытала:
- Ну як?
- Ды ніяк, - паціснула плячыма Улада. - Ты ж ведаеш, што ў СССР гэтага няма.
- Ах, ну так! - хіхікнула Алеся і зазіхацела усмешкай. Але Улада ведала, што яна ёй паверыла.
- Проста я яго так люблю, - сказала яна сарамлівым і цярплівым тонам.
- Як? - жыва перапытала Алеся.
Улада пачала круціць гузік на пінжаку, гледзячы кудысьці ў бок.
- Ну?
- Ай, Алеся...
- Не, скажы.
Улада загаварыла з паўзамі.
- Ой, ну ... не ведаю, як гэта сказаць ... увогуле, калі б ён быў маленькі, я б яго на ручкі ўзяла.
Яна ледзь гэта дагаварыла, пачырванеўшы, як мак. Алеся зарагатала і запішчала. Улада запанікавала, але праз секунду сцяміла: гэта яна ад радасці. Бо свайго генерала яна кахала дакладна гэтак жа.
Улада ад збянтэжанасці загаварыла мітусліва, апраўдальна:
- Ну так, вось такая я! А яшчэ не магу, я ж і Юрася люблю, і моцна, жах як люблю, і вось яго - і што з гэтым рабіць?! Я, як князь Мышкін, ідыёт, ён жа таксама адказваў: так, абедзвюх, маўляў, люблю, і Аглаю, і Настассю Філіпаўну!
- Не, - запярэчыла Алеся. - Гэта не Дастаеўскі і не «Ідыёт». Гэта раман Жоржы Амаду - «Дона Флор і два яе мужа». Хоць не, не так. Сярэднявечныя рыцары вось. Яны таксама Прыгожую Даму апявалі, а ажаніцца з ёй не спадзяваліся, а часам і пра “штосьці гэткае” падумаць не маглі. Так што: усё нар-маль-на.
Улада аддала ключ і дала справаздачу перад гаспадарамі. Пераход яны здзейснілі пад мостам цераз Свіслач.
Алеся пайшла першай, сваёй звычайнай размашыстай хадой - сілуэт яе пры выдаленні расплыўся, зрабіўся празрыстым і знік, усмактаўся ў прастору. Улада і міністр адправіліся следам. На сярэдзіне шляху пад мостам паветра пругка ўдарыла у твар, вакол пацямнела, налілося сінечай, і яны ступілі на засыпаны асколкамі падлогу кабінета - а ў безабаронныя вокны урываўся вецер.
Яны знайшлі і Магду, і Грыгулевіча ў тым жа стане, у якім пакінулі. Вышынскага там не было: хутчэй за ўсё, з улікам усіх іхніх магічных міні-катаклізмаў і маніпуляцый адбылася адмена перамяшчэння, і ён перанесся назад туды, дзе быў да свайго злавеснага з'яўлення. Гэта значыць, хутчэй за ўсё, дома. Алеся, было, занепакоілася, што «уцячэ». Але міністр (перад тым, як самому знікнуць) нагадаў, што цяпер у яе душа ворага, і ён страціў волю і здольнасьць дзейнічаць. Стамброўская трошкі супакоілася і прыслухалася: так, так і ёсць - дома. Не спіць і чакае завяршэння аперацыі. Ага, канешне... Замест гэтага чакай агентаў і іх чорную «вольва». Стамброўская зларадна ўсміхнулася і дала сігнал трывогі. Далей усё адбывалася па сцэнары: уварванне ў будынак агентаў СДБ, арышт шпіёнаў, збор рэчдокаў, начныя званкі ў палац, МУС і "органы". Вышынскі ў гэтую ноч сапраўды быў арыштаваны.
Справа аб шкодніках пасля атрымала велічэзны рэзананс. Ужо на наступную раніцу газеты сталіцы стракацелі тлустымі, кідкімі загалоўкамі, ужо ў транспарце па дарозе на працу і вучобу крыніцай пачалі цурчаць размовы, да абеду зліваўшыся ў паўнаводную раку, і яшчэ праз дзень вось ужо ўся краіна пачала гудзець, як патрывожаны вулей.
Час настаў шалёны. Падзеі і факты нагадвалі снежны ком.
На Гётеборгскі саміт літоўская дэлегацыя адправілася як ні ў чым не бывала. Галіцыйская праблема сапраўды займала ледзь не ганаровае месца ў спісе пытанняў, якія абмяркоўваліся, і прытым асаблівы акцэнт рабіўся на выкананні прынцыпаў міжнароднага права, а гэта значыла адно: адсылку да вырашэння Гаагскага суда. Яно было паведамлена праз тыдзень пасля саміту, і варыянт прапаноўваўся наступны: правядзенне плебісцыту сярод жыхароў Галіцыі. Польшча выбухнула абурэннем: было ясна, які зыход найбольш верагодны. Вялікае Княства ніяк афіцыйна не адрэагавала на некаторыя рызыкоўныя нападкі, якія прагучалі з вуснаў польскіх палітыкаў, якія страцілі цярпенне. Пачалася падрыхтоўка да плебісцыту – па ўсёй форме, з грувасткай юрыдычнай выверкай, кучай назіральнікаў, і гэтак далей, і таму падобнае. Улада, чытаючы з раніцы газеты, толькі цьмяна ўсміхалася.
У знешнепалітычным плане справы пачалі наладжвацца, у тым ліку ВКЛ зноў аднавіла перамовы з Малдовай па пытаннях гандлёвага і ваеннага супрацоўніцтва. Ва ўнутранай палітыцы панавала навальнічная атмасфера. У асаблівасці скандальнай была відавочная павярхоўнасць дадзенай канкрэтнай дыверсіі: пацягнуўшы за нітачку, князь Вацлаў пачаў размотваць ўвесь клубок і нарэшце, з заспакоеным сумленнем, абрынуўся на праціўнікаў і пачаў маштабныя чысткі. У першыя ж тыдні былі арыштаваныя прадстаўнікі некалькіх шляхецкіх родаў, у тым ліку Радзівілаў, Вішнявецкіх, Збароўскіх і Кішак. Януш Радзівіл быў затрыманы ў Лондане. Пачалася чарада допытаў, гучных выкрыццяў, дэкларацый (у тым ліку, імкнучыся супрацьпаставіць сябе апазіцыянерам, на вернасць князю публічна прысягнулі Сапегі, Пацы, Агінскія, Тышкевічы і яшчэ некалькі родаў).
«Гваздом праграмы» быў працэс па справе Вышынскага, які абвінавачваўся ў шкодніцтве і шпіянажы. І Улада, і Алеся прысутнічалі ў зале суда, і ў абедзвюх адначасова мільганула думка, што ён ужо ў нейкім сэнсе досыць пакараны: вось ён і апынуўся на месцы сваіх ахвяр. З улікам яго добрай памяці гэта было выкшталцоным катаваннем.
Мабыць, не варта прыводзіць тут дэталёвае апісанне суда, хоць відовішча гэта было яшчэ тое, а атмасфера напалілася да мяжы. Сёй-той спачуваў абвінавачанаму, лічачы, што з яго вялікі князь вырашыў пачаць закручванне гаек, і намеснік міністра замежных спраў апынуўся казлом адпушчэння, пешкай. Хаця большасць была надзвычайна абурана ганебнасцю учынкаў Вышынскага і ўдзелам у змове, якая разглядалася не проста як антыўрадавая, а як антынацыянальная.
Наконт пакарання вінаватага таксама любілі пагаманіць, думкі гучалі розныя; многія бравіравалі тым, што ў ВКЛ не адменена смяротнае пакаранне, і выказваліся ў вельмі жорсткім тоне. Хоць у выніку шмат хто быў жудасна расчараваны: лёс апынулася залішне літасцівая да злачынца, і ён памёр проста ў зале суда.
Як ужо было сказана, пасяджэнне больш нагадвала гладыятарскі бой, у тым ліку і з-за харызмы самога абвінавачанага і яго майстэрскай, палымянай рыторыкі - і ніхто не звярнуў увагі на дзяўчыну ў мундзіры, якая шавяліла вуснамі і глядзела на Вышынскага неадрыўна, а потым зірнула на гадзіннік. За гэтым адбылася сцэна раманічная, і менавіта з-за сваёй «карціннасці», «знарочыстасці» яна была страшнаватая: адразу ж пасля абвяшчэння прысуду абвінавачваны раптам страшна збялеў, пахіснуўся і пачаў задыхацца. Пасля гэтага ён зноў жа стэрэатыпным жэстам схапіўся за сэрца і паваліўся на зямлю. Падняўся сапраўдны перапалох. Лекары з'явіліся амаль імгненна, але аказаць дапамогу ўжо не змаглі - Вышынскі быў мёртвы. У вачах яго застыла смяротная, нечалавечая паніка - нібы перад смерцю ён убачыў нешта, што адным жахам сваім магло забіць.
Потым пагаворвалі хто што: і што на самой справе гэта было самагубства, а ў камеру абвінавачанаму перадалі ампулу з асаблівай атрутай, якую ён і раскусіў, хтосьці іранізаваў, што не варта было ратаваць таго, хто і так павінен быў быць расстраляны, а многія злавалі, што здраднік ўсё роўна памёр сваёй смерцю і, атрымліваецца, усіх правёў. На гэта Алеся усміхалася і круціла галавой:
- Я разумею, як усім крыўдна, але мы-то ведаем, у чым уся справа, і наогул: «вышка» для Вышынскага - гэта мая прэрагатыва.
- Страшны ты чалавек! - смяялася Улада.
- Не больш за майго двайніка, - парыравала Стамброўская. - І яшчэ, інквізітарам я станавіцца не збіраюся. Але зробленае - зроблена.
Шкада было яго набожную жонку, яго дачку – крыху перазрэлую прыгажуню Юстыну, якая ўсё пісала навуковыя працы і ўсё чакала выбранніка, размяняўшы чацвёрты дзесятак. Але нічога не змяніць. Алеся старалася пра іх не думаць - навошта гэтыя ўяўныя кракадзілавы слёзы? Дзяржаўны інтарэс не мае нічога агульнага з чалавечай сентыментальнасцю. Але калі чыста па-чалавечы - то міністру яна сімпатызавала значна болей. Даводзіцца выбіраць...
Улада таксама стаяла перад выбарам - і пакутавала неймаверна.
- Гэта як адна з тых дурных сітуацый, калі не павіншаваў кагосьці з днём народзінаў, а потым ходзіш і мучышся, і думаеш: а калі назаўтра - гэта маветон? А потым з-за «маветону» зусім не віншуеш і перажываеш яшчэ больш! - раздражнёна тлумачыла яна.
- Улада, я табе ўжо выказваў сваё стаўленне, чаго ўжо прасцей, - усклікаў Юра. - І, па-мойму, гэта сур'ёзней, чым не павіншаваць.
- Ну так, - змрочна згаджалася Улада. - Але гэтак жа тупа.
Яна не вытрывала і зрабіла тое, што рабіла заўсёды ў стане пакутлівай нерашучасці: адправілася прасіць парады ў начальства.
Міністр толькі-толькі скончыў тэлефонную размову і паклаў трубку і ўбачыў знаёмую постаць, што панура застыла паблізу стала, але крыху збоку.
- Пан міністр, прабачце, можна вас адцягнуць? Гэта хутка.
- Ды адцягвайце на здароўе. Што ў вас там?
- Гэта пытанне міжасобнае, - нібы просячы прабачэньня прамовіла Улада і зноў змоўкла.
- Ну? - з дакорам паглядзеў міністр. - Вы сказалі: «хутка».
- Ох, нібыта, добра! Не хачу раздражняць, і гэтак далей, але ў мяне падобная сітуацыя, ды вы ж ведаеце: маю сяброўку Мураўскую арыштавалі, потым адпусцілі, а я падумала, што гэта падкопы Вышынскага, спалохалася, парвала з ёй усё адносіны, ну, і не аднавіла да гэтага часу, - засмучаны тонам выпаліла Улада.
- Дык чаму ж? - усклікнуў міністр.
- Не ведаю. Тупое адчуванне такое. - І яна ў дадатак распавяла пра выпадак на Ганзейскай вуліцы. – Здаецца, я свіння ладная, а здаецца... ды вось з-за сораму я праз сябе і не магу пераступіць! - пляснула рукамі Улада. - А наогул, ну і што, цяпер таксама страшнавата, усе гэтыя чысткі-зачысткі, ці мала... Карацей. Мне варта ёй патэлефанаваць?
Міністр памаўчаў і цяжка ўздыхнуў. Вельмі цяжка ўздыхнуў. І сказаў:
- Тэлефануйце, і неадкладна! Адразу пасля працы. Можаце што заўгодна напрыдумляць, але калі губляеш сяброў па сваёй віне, па маладушнасці, па слабасці характару - потым сабе не даруеш! Старайцеся ніколі не рабіць таго, пра што потым будзеце ўвесь час шкадаваць. Зразумела?
- Зразумела, - выдыхнула Улада і стрымгалоў кінулася з кабінета.
Яна зусім не збіралася чакаць канца працы і адразу дастала тэлефон. Але потым паклала назад. І зноў дастала. І зноў прыбрала. І праходзіла ў нейкім заціснутым стане ўвесь дзень - і нарэшце вечарам, ужо на прыпынку, набрала знаёмы нумар.
Доўгія гудкі. Сэрца ва Улады сціснулася: «Яна мяне ўжо выкрасліла. Як я яе. Ну і правільна, і заслужана, няма чаго такі трусліваю сволаччу быць!». Гудкі. Не, вядома, у Мураўскай была асаблівасць - яна кідала тэлефон абы-дзе, а вечарамі ёй даводзілася набіраць і па два, і па тры разы, але зараз у галаву лезлі толькі чорныя думкі.
Ад голасу ў трубцы чамусьці перахапіла дыханне:
- Алё? Кунец, гэта ты?
Улада нават затармазіла і не змагла выціснуць з сябе элементарны адказ: «Так». Мураўская перахапіла ініцыятыву:
- Дзе ты знікла на ўвесь гэты час ?! Яшчэ і з сяброў мяне паўсюль павыдаліла, ну ты дзівачка! Я там чула, у цябе непрыемнасці?
Ад сораму кроў апякла твар: Оля вось ёй спачувае і заклапочаным тонам пытаецца пра яе непрыемнасці!
- Ну, гэта ... я не магу па тэлефоне. Ты дома?
- Так, канешне.
- Стой! Не варушыся! Гэта значыць, нікуды не сыходзь! - закрычала Улада. - Я да цябе еду.
Яна кінула трубку і ўскочыла ў другі ж тралейбус. Праз паўгадзіны яна ўжо стаяла ў Оліным пярэднім пакоі.
- Ды чаго ты ціснешся, разувайся, заходзь давай. Божа, ды што там з табой здарылася? - залапатала Мураўская. - Гэта неяк звязана з цяперашнім становішчам? Нічога не разумею, спачатку ў цябе нейкі кашмар, а тут пра цябе пішуць газеты, што ты гераіня, дапамагла затрымаць шпіёнаў і тэдэ і тэпэ!
- Оля, Оля, памаўчы, дай я ўсё растлумачу! - узмалілася Улада.
І яна сапраўды распісала ўсю сітуацыю - на гэта спатрэбілася два вялікія кубкі гарбаты - а Мураўская толькі часам перапытвала ды галавой ківала. У рэшце рэшт Улада сабралася з духам і прамовіла:
- Оля, увогуле... прабач мяне, калі можаш.
Тая паглядзела на яе запытальна і трошкі памаўчала.
- Ведаеш, мне было жудасна непрыемна, што ты мяне адусюль выкінула, - задуменна сказала яна. - Але ўсё гэта было занадта дзіўна, раптоўна, і я падумала, што справа тут нячыстая і звязаная з той жа самай палітыкай, за якую мяне арыштавалі і ў якой я нібыта была замяшаная. Увогуле, да мяне ўсё дайшло, і я на цябе нават не асабліва крыўдавала, але сама разумееш, што гэта неяк... - Яна паціснула плячыма. - Ну, годзе.
- Цябе там хоць не білі? - няёмка прамовіла Улада.
- Ды супакойся, не. Проста мозг выносілі усялякімі пытаннямі, - засмяялася Оля. - І наогул, хопіць пра гэта. Давай лепш абмяркуем вось што: я прапаную сабрацца і ўсім учатырох заваліцца ў «Манхэтэн».
Што яны неўзабаве і зрабілі. Пры гэтым Юрась таксама быў зоркай вечара, бо менавіта ён набыў германскі корцік, які ужо зрабіўся знакамітым. Вядома, яны распавялі сябрам не пра ўсе дзеянні, што ажыццяўляліся з дапамогай гэтай зброі. Але нават яго выкарыстанне пры супрацьдзеянні шпіёнцы - чаго варта!
У прынцыпе, у гэтай справе многія дэталі засталіся невыказанымі і не трапілі ў газеты. Аднак містычны флёр вакол апісаных падзей усё роўна аказаўся моцным і стойкім. Па-першае, заварожвала чарада супадзенняў, эфектных дэталяў, па-другое, людзі ўсё ж даведаліся, што ў аперацыі па злове здраднікаў ўдзельнічалі два спецыялісты па энергаінфармацыйных уплывах. Прасцей кажучы, дзве варажбіткі. І абедзве працавалі ў салідных установах, не абы дзе.
Абедзве дзяўчыны аднойчы цудоўным летнім ранкам падбеглі да дзвярэй на трэль званка, і паштальён ўручыў ім канверты колеру чайнай ружы, ці то запрашэнні, ці то паведамленні, яны, згараючы ад цікаўнасці, разрэзалі іх адразу - і абамлелі. А потым пачалі ліхаманкава кідацца па хаце, падбіраючы найлепшы строй: у меру строгі, у меру элегантны, у меру ўрачысты. І неўзабаве яны ўпершыню ступілі пад скляпенні палаца, праходзячы пад нерухомым позіркам гвардзейцаў, зеленавокіх літоўскіх татараў, і ў думках ахнулі ад навакольнага хараства - хоць знешне, вядома, ніяк таго не выдалі і паводзілі сябе натуральна, можа, толькі крышачку скавана. Улада тады ўздыхнула: міністр даўно пагражаў пазнаёміць яе з Яго Вялікасцю, напэўна, сёння надышоў «той самы дзень».
І ў «гэты самы дзень» у ззянні люстраў і люстэркаў, у светлым золаце і мнагалюднасці велізарнай залы да іх жакетак сам князь, з пшанічнымі вусамі, напорысты і радасны, прыкалоў бардовыя эмалевыя крыжы на залацістай стужцы. І дзесяткі вачэй былі скіраваныя на іх з цікаўнасцю, зайздрасцю, захапленнем, кружылі вакол фатографы, і сам міністр глядзеў на іх з гонарам, і пані Лідзія таксама ўся свяцілася: “Не абы хто ходзіць да нас на госці! Ведала я, што гэтыя дзяўчынкі – разумніцы”. І ўсё спачатку здавалася нейкім нерэальным, прыдуманым. Мабыць, толькі фота ў газетах і інтэрнэце пераканаюць іх потым, што адбывалася ўсё напраўду, і з імі, не з кім іншым. А міністр у той вечар таксама быў узнагароджаны чарговым ордэнам - «За заслугі перад Айчынай» першай ступені. І князь задаволена паціраў рукі, ведаючы, што цяпер-то ўламае свайго непакорлівага і прынцыповага міністра на графскі тытул (тым больш, што адшукаў на яго «кампрамат» - дадзеныя, якія сведчылі аб шляхецкім паходжанні).
А Уладу ў той вечар сапраўды павялі знаёміцца з манархам асабіста, той выпраменьваў лагоднасць задаволенага мядзведзя (ну, ці іншага буйнога драпежніка) і наогул быў мілы і просты ў абыходжанні, ды яшчэ не прамінуў заўважыць іх з міністрам падабенства.
Яна і наступныя тры дні правяла ва ўзбуджаным, лятучым стане ды ўсё крадком круцілася перад люстэркам, любуючыся ордэнам на лацкане - і міністр яе падкалоў, прыпадняўшы брыво: «Ну, палюбуйцеся, ды абвыкайце, абвыкайце - гэта ваш пе-е-ершы... Нядрэнныя адчуванні?».
А яна трошкі збянтэжылася, але ў позірку запалала хітрая іскрынка, і яна прабуркавала, што ёсць адна рэч, абсалютна выключная, якая без дапамогі яго немагчымая, і ўжо вельмі хочацца, хоць і выглядае капрызам. Міністр абыякава спытаў, што гэта - ужо падрыхтаваўся альбо да сапраўднай дробязі, альбо да прыставанняў, альбо да нечага сапраўды неверагоднага.
А калі Улада агучыла сваю просьбу, ён адгукнуўся раздражнёна:
- Ды вы паводзіце сябе, як дзіця! Тое, што было звязана з надзвычайнай аперацыяй, з дзяржбяспекай, не можа паўтарацца дзеля забавы і па вашаму жаданні.
Тады Улада зрабіла ліслівыя вочкі, нахіліла галаву і сказала ялейным галаском:
- Калі ласка. Ну ты ж кацейка-Андрэйка. Ну мур-мур.
Міністр змераў яе прахалодным позіркам і прамовіў:
- І гэта ваш перамоўны стыль? Ведаеце, я штосьці не надта ўражаны.
На што яна не разгубілася і заявіла:
- Але я ж яшчэ аб ногі пацерціся магу, - і тут міністру давялося са словамі абурэння падымаць яе з дывана, а дзяўчына толькі хіхікала, і ён быў пераможаны настолькі адыёзнымі мерамі псіхалагічнага ціску. Калі можна так назваць тое, што ён вырашыў даць ёй пасваволіць.
І вось...
- Стамброўская, пад'язджай-ка ты да міністэрства. Для нас ёсць праца - накласці кучу заклёнаў.
Улада стаяла, скрыжаваўшы рукі на грудзях, і поглядам абдымала фігурны, шаравата-бэжавы горад, крануты світаннем. Шпілі яго калолі аблокі, і адтуль пралівалася празрыстае перламутравае ззянне. Адсюль відаць было Палац прафсаюзаў, і хоць нябачна было - але няцяжка было пераканаць сябе, што відаць, як рухаюцца на ветры пунсовыя, з васьміканцовай зоркай, палотнішча, што ўпрыгожвалі сцены. Хутка з касцёлаў і цэркваў празвоняць да ютрані, і падасца, што гукі званоў - гэта мелодыя на бязважкіх струнах першых сонечных прамянёў. Сонца велізарным медным дыскам вісела над гарызонтам. Было халаднавата і бадзёра. Ды яшчэ вецер, што на даху такога гмаха нядзіўна.
- Ты доўга будзеш строіць з сябе самотнага супергероя?
- Не замінай атрымліваць асалоду, раз у жыцці такое бывае.
- Зараз гарбата астыне, ўлічвай.
- Добра, пераканала.
Улада падышла і прысела, і цяпер яны абедзве па-русалачы сядзелі на пакатым спадзе даху, падклаўшы нейкія фанеры, а на невядома адкуль выцягнутай скрыні стаяў запарнік, імбрык і латок з круасанамі. Побач стаяў мініятурны радыёпрыёмнік: перадавалі нейкую прамяністую карэйскую песню.
А яны - сустракалі світанак ў міністэрстве.
- Гэта самая рамантычная раніця ў маім жыцці, - уздыхнула Улада. - І самы вялікі блат. Я нават здзівілася, што ён так дазволіў гэта just for fun*. Бо ніякай жа практычнай карысці. Я дурніца, так?
- Не, ты проста эпічная асоба.
- Дык ты ж таксама, дарэчы.
- Прапаную тост за нашу непараўнальнасць, - сказала Алеся, запіхваючы ў рот хвосцік круасана.
- Так, і зараз жа! - горача адгукнулася Улада.
І яны паважна чокнуліся кружкамі з гарбатай.
А сонца ўжо фарбавала сталіцу ў светлы шафран, і званы сапраўды прачнуліся і пачыналі спяваць.
_______________________________
*Дзеля забавы (англ.)