Пакліканне кахаць.
Кожную раніцу прачынаючыся бачу яе лагодную усмешку – цёплымі промнямі сонца яна лашчыць мяне і песняй салаўя шэпча на вушка ласкавыя словы. Бывае, што прачынаецца не вясёлая і нахмураныя бровы-хмары гавораць, што яна не ў гуморы. Але я не крыўджуся, бо я кахаю яе.
Трэба ісці на працу. Доўгіх дзесяць гадзін мы не ўбачымся. Ні што, ні слоўца, ні вобраз не нагадае аб ёй. Толькі ў маім сэрцы будзе шчымець ад растання, і думкі аб каханні будуць замінаць працаваць.
Сустрэліся мы ўжо даўно, яшчэ ў школе. Здаецца было мне семнаццаць, а можа і болей. Нават не памятаю, хто падыйшоў першым. Доўга мы проста жылі побач, і нават не здагадваліся адзін аб адным. Не, я не закахаўся адразу, з першага погляду. Захапленне прыходзіла паступова. Пачалося ўсё відаць з рамантычных кніжак, якія накіроўвалі юнака на нязбыўныя мары, ды летуценні. А таксама з вясны. Вясны дзевяностых гадоў. Вясны юнацтва і спадзяванняў на лепшую светлую, шырокую будучыню.
А вось калі вучыўся ў інстытуце закахаўся па сапраўднаму. Палкай, гарачай, усепаглынаючай любоўю. І ў шмат разоў прыемней, што любоў была ўзаемнай. Яна таксама адказвала каханнем, і мы былі шчаслівымі ў сваім маладым захапленні. Цяпер, па прашэсці столькіх гадоў, пачуццё кахання крышку прытупілася. Бываюць і расчараванні, сваркі. І тым не менш каханне не затухае. Яно зрабілася асэнсаваным, больш узважлівым, менш палкім, але па ранейшаму моцным і гарачым.
Прыйшоўшы з працы прыемна адчуваць, што яна побач, што яна пяшчотна гладзіць цябе па галаве і цалуе крыху халоднымі вуснамі. Адчуваеш, што вось яна, адзіная каго сапраўды кахаеш, каму не здрадзіш і каго абавязкова абароніш. А абараняць прыходзіцца ледзь не кожны дзень. І мне радасна ведаць, што я кахаю, што я каханы. Бо я люблю Беларусь! А яна любіць мяне!