Мастацтва касавокасці
Вы, што, думаеце, у казку патрапілі?!!!
...Але, гэта сапраўдная казка!!! Першы дзень у вёсцы. Белая, не фарбаваная драўляная падлога. Цёмна-вішнёвая, таксама не фарбаваная, драўляная столь. Бярвеністыя сцены, абклееныя папяровымі шпалерамі. І так цікава праціскаць дзюры пальцам паміж бярвеннем: шпалеры рвуцца з гучным бабахам. І не памятаю, каб бабуля штосьці сказала па гэтай нагодзе.
Невялікая хата падзеленая тонкай драўлянай перагародкай на кухню і пакой. А ў пакоі на ўсю даўжыню вісіць яшчэ фіранка, якая адлучае ложкі і печ.
Маленькія вокны, падзеленыя драўлянымі планкамі на некалькі яшчэ меншых шкельцаў. На сцяне гадзіннік-ходзікі ў выглядзе казачнай хаткі з гірамі на ланцугу. У куце стол з крэсламі. Над сталом - абразы.
Як прыемна прачынацца раніцай пад мернае ціканне ходзікаў, і скрозь напаўрасплюшчаныя павекі бачыць, як за вакном трапечацца ў сонечных праменнях куст бэзу. І ад гэтага сонечнага трапятання становіцца на душы спакойна і радасна.
Павольна расплюшчваю вочы, гляджу на ходзікі, і бачу, што ходзікаў цэлых два, сінхронна качаюць ківачамі. Паглядзела ўважлівей, і яны ссунуліся ў адны ходзікі.
А як жа былі размешчаны вочы, калі ходзікаў было два? Я паэксперыментавала трохі, і стала гуляць у раздвойванне розных прадметаў.
То раздвойваць іх, то зноў злучаць. Цікава.
Потым павярнулася і паглядзела на Лільку і раздвоіла яе.
- Мама! - адначасова закрычалі дзве Лількі і пабеглі жаліцца бабулі.
Гэта гульня мне вельмі спадабалася. Я цэлы дзень хадзіла за Лількай і раздвойвала яе. А Лілька, відаць, не жадала раздвойвацца, і ўвесь час ад мяне ўцякала.
...Увечар зайшла суседка, мясцовая фельчарка і бабуліна сяброўка. Паставіла яна мяне перад сабой і кажа:
- Паглядзі ўгору.
Я гляджу ўгору і бачу, што фельчарка таксама раздвоілася. А яна мне зноў, пасля таго, як я вока апусціла:
- Паглядзі ўгору.
І я зноў яе раздвоіла.
- Паглядзі ўгору... - ізноў сказала фельчарка...
Нарэшце, мне надакучыла з ёй гуляць, і я проста паглядзела ўгору, не раздвойваючы.
- Усё добра, - сказала фельчарка бабулі, - трэба, каб яна навучылася добра ўгору глядзець.
Праз гады ў сваёй картцы я ўбачыла радок: "Касавокасць"