Магія старадаўніх люстэркаў 2
Пачатак "Магія старадаўніх люстэркаў" http://www.proza.ru/2014/11/11/1577
Прысвячаецца Андрею Столярику:
http://www.proza.ru/avtor/stolyarikandre
http://www.stihi.ru/avtor/stolyarikandre
У гарах Шварцвальда, у недаступнай кропцы, куды не ступала нага чалавека, знаходзіўся Люстраны Замак.
Вы можаце здзівіцца: як жа так, у абходжаных уздоўж і поперак гарах аказваецца ёсць нейкая недаступная кропка і ў ёй - нікому невядомы Люстраны Замак.
…А пачалося гэта ў спрадвечныя часы, а, магчыма, наогул не пачыналася, а было заўсёды.
І жыла дзесьці ў Вялікім Сусвеце… Хто жыла? Трэба падумаць, як дакладней яе вызначыць. Жыла была Атрыплекісія. І жыла яна ў сваім Люстраным Замку высока ў гарах, куды не ступала нічыя нага. А ў апошнія стагоддзі і не магла ўжо там ступаць нічыя нага, паколькі ўсе астатнія насельнікі планеты разляцеліся хто куды.
І ў нейкі момант, праз сотні гадоў пасля адбыцця апошняга насельніка планеты, ачуўшыся ад сваіх разважанняў, Атрыплекісія адчула пустэчу і адзіноту, якія невыносна звінелі. І яшчэ яна адчула набліжэнне Вялікага Касмічнага Выбуху, які павінен спапяліць яе маленечкую планету разам з галактыкай, у далёкім хвасце адной з галінак якой, боўталася яна вакол карлікавай жоўтай зорачкі. І тады згарнуўшы свой Люстраны Замак разам з сабой і атачальным яго пейзажам у кропку, пагрузілася Атрыплекісія ў стан анабіёзу. А кропка, на хаду заляцеўшы ў нейтрына , які пралятаў міма, панеслася ў глыбіні Космасу ў пошуках заселенага свету, дзе можна спыніцца і зноў разгарнуць свой замак ва ўсёй красе.
І так, падарожнічаючы ад адной галактыкі да другой, і з'явілася ў горах Шварцвальда Атрыплекісія ў спрадвечныя часы, калі ў гарах нічога не было акрамя дзікага лесу.
І разгарнула свой Люстраны Замак разам з захопленым з сабой пейзажам на адной з голых вяршыняў, і атачыла ўсё ахоўным колам люстэркаў, дзякуючы якому звонку нічога нельга было заўважыць. І Замак і атачальны яго пейзаж звонку былі згорнутыя ў мікраскапічную кропку. І патрапіць у яго было практычна немагчыма, калі хоць бы прыблізна не ведаеш, дзе знаходзіцца гэта кропка. А калі ведаеш, то як пашанцуе. І сама Атрыплекісія не заўсёды з першага разу трапляла ў свой замак пасля працяглых вандраванняў па планеце.
Пабыўшы ў працяглай адлучцы, яна часткова забывала асноўныя прыкметы, па якіх шукала кропку, а потым, з вялікімі цяжкасцямі, з дапамогай нататнічка, лагарыфмічнай лінейкі і метадаў функцыянальнага аналізу насілу вызначала каардынаты.
Неяк у адзін з цёплых дзён пачатку лета яна выявіла, што ў яе скончылася трава Atriplex, самы важны інгрэдыент бліжэйшага эксперыменту. І ўспомнілася, што такая трава расце поруч нізенькіх бярвеністых хатак, крытых саломай у маленькай вёсачцы, закінутай сярод лясоў і балот далёка на ўсходзе. Захапіўшы з сабой кошык для Atriplex і партыю ахоўных маскіровачных люстэркаў на ўсякі выпадак, Атрыплекісія, зачыніўшы і старанна замаскіраваўшы Люстраны Замак у фіксаванай кропцы, рушыла ў далёкі шлях.
Зусім забылася сказаць, што Атрыплекісія была вельмі безуважлівая асоба. Калі яна на чымсьці канцэнтравалася, як напрыклад, на траўцы Atriplex, то астатні свет пераставаў для яе існаваць, яна нічога не бачыла, што дзеецца вакол, і абсалютна нічога не чула. А шум, трэба сказаць, стаяў тады жудасны, і не проста шум, грукат стаяў неймаверны. І паветра было прасякнуты гарам і дымам пажараў. І быў тады дзень 22 чэрвеня 1941 года.
Але Атрыплекісія нічога не бачыла і не чула. Усеўшыся ў свой міхурліт, яна як накіравалася на хату бярвеністую, крытую саломай, змешчаную ў маленечкай вёсачцы, закінутай сярод лясоў і балот шмат усходней Шварцвальда, так і паляцела, не гледзячы па баках, каб не збіцца з маршруту. На хату, на прызбе якой расла так патрэбная ёй траўка Atriplex.
…У вёсцы было незвычайна ціха і бязлюдна, але Атрыплекісія і гэтага не заўважыла. Яна толькі звярнула ўвагу на тое, што ў хаце, поруч якой на прызбе густым лесам расла так неабходная ёй Atriplex, плакала, надрывалася ад крыку дзіця. І Атрыплекісія, насуперак таму, што яна ніколі не ўмешвалася ў чужое жыццё, увайшла ў хату, каб паглядзець, што такое.
У хаце быў поўны разгром, відаць было, што гаспадары пакінулі яго ў паніцы. А на печы, ля далёкай сценкі, Атрыплекісія знайшла дзіця, якое надрывалася ад крыку. Калі б яно не гарлапаніла, яна б і не падумала там штосьці шукаць.
І чаму дзіця ляжала на печы, было незразумела, паколькі ў хаце было цэлых дзесяць пустых зыбак, падвешаных да столі.
Узяўшы на рукі дзіця, і сунуўшы яму ў рукі чорны сухар, Атрыплекісія выйшла з хаты, разважаючы, і што зараз далей рабіць.
Дзіця яна паскладала ў кошык, прызначаны для Atriplex, апраўлены па краях ахоўнымі люстэркамі. І тут жа паспела рашэнне адвезці часова дзяўчынку ў найблізкі дзіцячы дом, пакуль сама не разбярэцца са сваімі справамі, а потым забраць. І Атрыплекісія прымацавала да кошыка цыдулку, у якой было напісана, што дзяўчынку клічуць Луіза Марыя Альберта Тузенпуп-Амбарцузаммен. Вельмі прасілі паклапаціцца пра дзіця, і абяцалі забраць яго ў найблізкія пару месяцаў. А цяпер самі ў жаласным стане, і баяцца за жыццё дзіцяці.
Такое імя Атрыплекісія прыдумала, паколькі збіралася ўдачарыць дзяўчынку, а імя ў Атрыплекісіі было Ганна Элен Марго Тузенпуп-Амбарцузаммен.
Атрыплекісія ўжо збіралася садзіцца ў свой міхурліт, які стаяў ад хаты на значнай адлегласці, як у паветры раздаўся жудасны свіст, потым хата, у якой яна толькі што пабывала, узляцела у паветра, расколваючыся пры гэтым на бясформавыя кавалкі. І гэтыя кавалкі, валячыся ўніз ярка і радасна гарэлі.
А кошык, які Атрыплекісія трымала ў руках, раптам завібраваў і знік, як растаў, разам з дзяўчынкай, толькі люстэркі са шкляным шолахам абсыпаліся на зямлю.
Атрыплекісія доўга са здзіўленнем глядзела на свае пустыя рукі, не разумеючы, што здарылася. А потым да яе дайшло: спрацавала абарона. Але паколькі яна яе яшчэ не паспела наладзіць на пэўны час, то дзяўчынку з кошыкам панесла ў бяспечную будучыню, да найблізкага адгэтуль дзіцячага дома, паводле цыдулкі.
Вунь там, у будучыні, і трэба будзе яе пашукаць, з часам…
Продолжение "Магiя старадаунiх люстэркау 3" http://www.proza.ru/2014/12/01/450