Няма і не будзе
Зазваніў тэлефон. А я ў пакоі адна. Інтуіцыя падказвае, што гэта Мегера Напраломаўна. А гаварыць мне з ёй зусім не хочацца. А, раптам, не яна, а, напрыклад, з міністэрства званок па вельмі важнай справе? А, раптам, сам бацька на провадзе? Праўда, ён нам ніколі не тэлефанаваў, але, а раптам.
Здымаю ціхенька трубку, слухаю, стаіўшы дыханне, імітуючы няспраўную сувязь. Чую на тым канцы дыханне ў трубку. Сапраўды, яна, па дыханні я яе пазнала, але цярпліва чакаю, калі падасць голас. Нарэшце чую знаёмы голас, які прамаўляе трывожна:
- Алё, алё…
Я яшчэ вычакала некалькі секунд, імітуючы няспраўную сувязь, а потым ціха паклала трубку.
Тэлефон тэлефанаваў яшчэ некалькі разоў, доўга і настойліва, але я ўжо на званкі не звяртала ўвагі.
Заходзіць Начальнік. Праз нейкі час ізноў раздаўся званок. Цьфу ты! Пры начальніку не паігнаруеш!
- Начальнік, - пытаюся, - вы чакаеце званка?
- Не, не чакаю.
- І я не чакаю. Так, давайце, і трубку здымаць не будзем.
Начальнік паглядзеў на мяне дзіўна і пайшоў здымаць трубку.
- Мяне няма і не будзе! - сказала я.
- Я скажу, што цябе скарацілі, - паабяцаў Начальнік.
Званок быў з міністэрства Начальніку. Праблемы там у іх на мясцовай АТС.
- Вось, бачыш, - Кажа Начальнік, - а ты мне трубку не дазваляла здымаць…
Тут тэлефон грымнуў ізноў. Начальнік зняў трубку.
- Яна ўжо на той пляцоўцы працуе. Не, туды патэлефанаваць нельга, абяцалі ўсталяваць сувязь толькі пасля новага года. Не ведаю, ці будзе яна працаваць пасля новага года…
"Вось, настырная", - думаю я….
**********************************************
…На наступны дзень Начальнік з раніцы быў на той пляцоўцы.
І тут грымнуў тэлефон.
Інтуіцыя падказвае, што гэта Мегера Напраломаўна. Ну, я зноў разыграла сапсаваную сувязь…
"Ёй жа ўжо ўсё сказалі! - думала я раздражнёна, ціха кладучы на месца трубку. - Чаго тэлефануе?!!!"
…Увечар заходжу да Вольгі Міхайлаўны са свежым нумарам ВМ.
- А мне сказалі, што ты ўжо на іншай пляцоўцы працуеш!
Ну-ну, вось так справы.
- Пераязджаем, - кажу, - паступова…