Сорак Сашак - Санчык
Зайшла я патрапацца ў МРД і ўбачыла там незнаёмага хлопчыка.
- Вы, напэўна, у школе вучыцеся, і да нас падзарабляць прыйшлі?
- Не, я працую, - сказаў хлопчык.
І так ён мне там замінаў пагаварыць па шчырасці, што я развярнулася і сышла тады.
Але паступова я прывыкла да яго прысутнасці, прыходзіла пабалбатаць. Паступова усе па чарзе адвальваліся з гутаркі і паварочваліся да сваіх манітораў.
І на прыканцы, размаўляла я з адным Санчыкам.
Ці я яму што-небудзь распавядала, а ён слухаў, ці наадварот.
Потым гэтыя гутаркі спыніліся, калі Санчыка перасялілі ў іншы пакой.
Потым Санчыка яшчэ раз перасялілі, да Пятрова ў пакой.
Вось, прыходжу я неяк у той пакой па нейкім пытанні.
А Санчык сядзіць, засяроджана ўтаропіўшыся ў манітор.
Я прывыкла, што ён увесь час то фільм глядзіць то кнігу з экрана чытае.
І стала я камічна падкрадацца, каб падгледзець, а што ён там так засяроджана глядзіць.
А Пятроў, гледзячы на мяне, хіхікае.
Падкралася я такім манерам, зірнула на манітор, а там - адладчык! Працуе, атрымліваецца!
І пытаюся я падступным голасам:
- А што там у вас пад адладчыкам схавана? Які фільм?
Як зірнуў на мяне Санчык шалёна, як загрукаў па стале кулачком.
Я спачатку асалапела, а потым мяне такі благі смех разабраў, што я заржала як конь, і спыніцца не магу. І Пятроў засмяяўся. І смяёмся мы з Пятровым так дуэтам, як ненармальныя, а Санчык глядзіць то на яго, то на мяне, і акампануе нам кулачком па стале.
А гэты акампанемент выклікае ў нас новыя выбухі смеху.
Нарэшце, Пятроў стаміўся смяяцца і кажа мне дакорліва:
- Не гняві яго, ён страшны ў гневе.
Я больш Санчыка не дражніла. Баюся.