Ветлівасць Табакі
…Сяджу я на ганку сваёй халупы і праліваю сваё гаротнае каханне да Маўглі ў песнях.
Прыбег з джунгляў, схапіў гаршчок з вуглямі, зірнуў абыякава, як быццам я не першая прыгажуня на вёсцы, а звычайная котка ці курыца бязмозгая, і зноў уцёк.
Што мне гаршчок з вуглямі? Зусім не шкада. Шмат у нас гаршчкоў, і вуголля досыць. Але чаму ён так абыякава слізгануў поглядам і ўцёк?
І ўзлятаюць мае песні высока пад аблокі а потым, апускаючыся на зямлю, прарастаюць на ёй вялікімі чырвонымі макамі. А я сяджу на ганку сваёй халупы і любуюся на гэтыя кветкі.
Тут выскоквае з лесу Табакі. Шкада мне яго. Казырыцца ён вечна, выстаўляючы з сябе немаведама што. А мне яго проста шкада, як ні круці, маленькі і слабы шакал. І дурань да таго ж.
Я заўсёды пакідаю для яго ў цені пальмы збанок з малаком.
Вось і цяпер, прыбег ён, выжлукціў малако, а потым, выявіўшы макі, пагардліва так на іх зірнуў і, абабегшы поле, пазначыў кожную кветку
І з жахам назірала я за ім, чакаючы, што ён вось апамятаецца і перастане буяніць.
Але ён не пераставаў.
І тады я выклікнула:
- О, Табакі, ідзі адсюль і не прыходзь больш.
- Падумаеш, - пагардліва чмыхнуў Табакі, - гэта ўсё - інтрыгі гэтага ваўчаняці Маўглі. А мы - абыйдземся, - і ўцёк у лес.
.
А я потым доўга хадзіла і палівала кожную кветку крынічнай вадой, каб змыць сляды…