Сорак Сашак - зборка смецця
Імя яго было - Аляксандр Мікалаевіч. Ды і цяпер так яго клічуць. Бачыла нядаўна выпадкова яго фота ў КВ. Толькі ён змяніўся да непазнавальнасці. Стаў шырокі, самавіты, дыхтоўны, як шафа.
А раней быў тоненькі, як аловак, і плечы не шырэй стану. А ўверсе ўседзела кудлатая галава з вялікімі сумнымі вачыма. Вёў ён у нас спецкурс. А які - не памятаю.
Падышла я да яго неяк і кажу:
- Я не жадаю, каб кіраўніком у мяне быў Новікаў, жадаю - каб былі вы.
- Добра, - пагадзіўся ён, - хай тэарэтычна будзе Новікаў, а практычна - я. Вось табе тэма: "Зборка смецця".
- І дзе я гэта смецце павінна збіраць? І што лічыць смеццем?
- Дзе жадаеш і што жадаеш…
…Ну, я і напісала праграму зборкі смецця. Смецце яна збірала ў аператыўнай памяці, і смеццем лічыўся любы знак, які адрозніваўся ад літары. Што яна потым з гэтым смеццем рабіла, я ўжо і не памятаю. Зараз я ўяўляю, наколькі шкоднай і нават небяспечнай была тая праграма. Яна б знішчыла ўсё і саму сябе ў тым ліку. А тады я лічыла яе проста бескарыснай.
І вось абарона курсавой. І прысутнічалі на ёй абодва маіх кіраўніка, тэарэтычны і практычны. Калі я адчыталася, устае Аляксандр Мікалаевіч, а сам блішчыць ад радасці, як самавар начышчаны. І куды толькі яго хранічны смутак дзеўся?
- У тваёй праграме ёсць слабое месца, - кажа ён задаволены сабой. - для сцяжкоў трэба біт выкарыстоўваць, а не байт. Памяць не эканоміш. Таму ставім толькі чатыры.
Хоць я ў яго пыталася пра гэта, і тады ён сказаў: лепш байт, з байтамі лягчэй працаваць.
А тут вылез з заўвагай. Жадаў разумней выглядаць?
Хто яго ведае, што ён жадаў.