Сорак Сашак - шматразовае адлюстраванне
Была я тады закаханая ў Балбатуна. Па ўзросце я б магла яго ўсынавіць. Але каханне не пытаецца, каго і калі кахаць, і ці ёсць у гэтым сэнс. Я танула ў яго вачах, як у віры, і гэта было такая нябачаная асалода, якую не апісаць. Гэта трэба перажыць.
І казаў ён мне:
- Якая вы прыгожая.
І ўсё спрабаваў напрасіцца да мяне дадому. Не, відавочна ён не прасіўся. Ён увесь час ствараў такія сітуацыі, каб я здагадалася і сама запрасіла. Але я не здагадвалася.
У маёй душы гарэла золата Сонцы Вялікага Кахання, і зусім не жадала паганіць гэта святло задавальненнем яго медных запатрабаванняў.
- Прыгожая, як егіпецкая мумія, - казала я.
- А муміі, між іншым, вельмі прыгожыя, - сур'ёзна пярэчыў ён.
…А потым ён звольніўся, і я ўсё каханне да яго перанесла на лінукс.
Я чытала manual page так, як быццам гэта была Вялікая Паэма пра Каханне.
Памятаецца ўляцела я апантанай каметай з пытаннямі па маім умілаваным лінуксе да нашага лепшага лінуксоіда, напаўсоннаму флегматыку Аляксандру.
Сядзеў ён, утаропіўшыся на зялёнае поле і гультаявата і сонна перакладаў карты.
А тут я ўлятаю з пытаннем да яго.
Я гляджу ў лісток і выразна, хутка, каб не марнаваць каштоўнага часу, фармулюю пытанне.
Ён глядзіць мне ў вочы, гэта я бачу бакавым зрокам, паступова прачынаецца, і вось у іх з'яўляецца слабое святло, адлюстраванне майго святла. Гэта святло ўзмацняецца, узмацняецца і нарэшце ўспыхвае самастойным сонцам. Святло, а не адлюстраванне. У гэты момант мне жадаецца зажмурыцца, такое яркае гэта святло.
І я, скончыўшы фармулёўку пытання, і атрымаўшы ў адказ "я падумаю", неўзаметку для сябе ўвабрала і гэта святло і панеслася далей з падвойным святлом раздрукаваць пару старонак.
А там сядзеў толькі адзін Санчык. Пару гадоў назад ён быў маім сталым суразмоўцам па фільмах і кнігах. А потым гэтыя гутаркі сышлі неўзаметку на нішто.
І тут улятаю я ў пакой. Прыгожая, прыбраная, вочы зіхацяць ад унутранага агню.
- Можна раздрукаваць пару старонак? - пытаюся ўзбуджаным голасам.
- Можна, - кажа Санчык.
І вочы ў яго пры гэтым загарэліся і задыхаў ён часта.
"Вось, дурань, - падумала я, - пры чым тут ты?"
І вось друкую я, а Санчык стаіць ў мяне за спіной, глядзіць у акно і дыхае, узбуджана так.
І тады я спытала штосьці будзённа-сварлівым тонам. Ён дыхаць перастаў, адказаў на пытанне і вярнуўся да свайго манітора.