Побач
…Ішла я па сцяжынцы ў бок дома. Дзесьці наперадзе злева гучна і глуха, як у бочку, шырокі такі магутны брэх, брахаў сабака. І душа павольна сыходзіла ў пяткі ад гэтага брэху.
Потым гаспадар павёў яго па дыяганалі да дарожкі, па якой я ішла. А, можа, гэта сабака яго павёў?
Сабака дакладна разлічыў кірунак: нашы шляхі перасекліся. Гаспадар спыніў яго на абочыне ў той момант, калі я праходзіла міма. Ці сабака сам спыніўся?
Гаспадар трымаў яго за ланцужок і трывожным голасам гаварыў:
- Побач… Побач…
А сабака праводзіў мяне поглядам, і быў ён такі велічэзны, што калі б не захацеў сядзець побач, то ніякі гаспадар яго б не ўтрымаў…