Сорак Сашак - Сашура
Сашуру я ўпершыню ўбачыла ў першы свой дзень працы ў інстытуце, калі прыйшла з візітам у суседні сектар да Іркі.
- А дзе Іра? - спытала я нясмела.
На мне была мая любімая светла блакітная сукенка са спадніцай гадэ, у якой я выглядала шмат лепш сябе.
А Сашура, я тады не ведала, што яго імя Сашура, расхаджваў адзін па пакоі і выглядаў у сваім класічным гарнітуры самавіта, на ўсе 30 гадоў. У свае 23 гады.
- Іра выйшла кудысьці, - сказаў ён мне самавіта і важна ўсміхаючыся.
І я пайшла ў свой сектар, спрэс забыўшыся, як ён выглядае.
..У другі раз я ўбачыла яго ў аўтобусе, калі мы ехалі на бульбу. І не пазнала.
Я тады прабіралася сярод сумак, каб сесці на адно з вольных наперадзе сядушак. А ён сядзеў ля вакна ў канцы аўтобуса і глядзеў у вакно. І так ён быў падобны вонкава на Высоцкага, што я тут жа была зачаравана ім. І чамусьці ўспомнілася песня: Люди идут по свету – им вроде немного надо – была бы прочна палатка – да был бы не скучен путь…"
…І пакуль ехалі ў калгас, я ўвесь час аглядалася і глядзела на яго, і не магла налюбавацца. Так ён быў падобны на Высоцкага, ад якога я ў той час была без памяці… А ён увесь час глядзеў у вакно. І можа быць па гэтым чынніку, калі мы прыехалі ў калгас, і сталі вызначацца, хто з кім будзе працаваць, ён падышоў да мяне і кажа:
- Я з табой буду працаваць.
І я радасна кіўнула.
…Працаўніком ён апынуўся слабым. Спачатку ён распавядаў мне пра тое, як гераічна служыў у Афгане. Потым хутка стаміўся, стаў енчыць і ўвесь час хапаўся за параненую нагу.
Мне і шкада яго было і прыкра адначасова, паколькі працаваць даводзілася за дваіх.
- Ну і мужык табе дастаўся, - казаў Марозаў, які працаваў на суседнім шэрагу.
…І кожны раз, калі нас адпраўлялі ў калгас, на бульбу, і я бачыла, што і Сашура едзе, я ўпадала ў нуду: ізноў з ім разам працаваць…
…Праз чатыры гады ён жаніўся, забылася, як яе, Аня, Таня, зусім не памятаю… Вельмі прыгожая постаць, а твар - чырвоны, пярэсты і вочы вырачаныя. Казалі, яна легка садзілася на шпагат. Напэўна, села перад ім на шпагат і скарыла.
Упершыню я іх разам убачыла задаўга да вяселля. Ішлі яны мне насустрач па пустым калідоры. Яна ішла хутка і прыгожа, а ён дробненька тупаў побач і штосьці сюсюкаў пра маму.
Я паглядзела на яго пагардліва. А ён убачыў мяне - і хуценька за яе схаваўся.
Цырк, ды і толькі.