Сорак Сашак - золата
Саша Шабанаў - маленькі, смешны, зусім не прыгожы, падобны трохі сваімі акулярамі на шырока вядомага Шурыка.
Калі б ён ні трапляўся мне на вочы, я пачынала смяяцца без перапынку: усё мне здавалася, што ён знарок смяшыць.
- Ты чаго? - пытаўся ён.
- Ужо вельмі ты смешны, - насілу, скрозь смех казала я.
Пра яго мне распавядалі анекдот. Магчыма, што ён сам яго і склаў.
Неяк у інстытут прыйшло ўказанне: адправіць народную дружыну да ўніверсама "Рыга". Ёсць падазрон, што поруч крамы спекулююць золатам.
Разам з дружынай пайшоў і Саша.
Паставілі яго там у адну кропку і сказалі:
- Стой тут, назірай.
Ну, ён стаіць, добрасумленна сузірае, назірае літары нейкай шыльды.
Падыходзіць да яго мужык і пытаецца:
- Мужык, золата трэба?
-Не-а, - адказвае Саша, не адрываючы погляду ад шыльды.
Ну, падазроны мужык і пайшоў далей.
Напэўна, дакладваць старэйшаму, што дрэнна дружына дружыніць.
Праверкі не прайшла.