Трамвайны раманс
Рассказ материализовался благодаря:
Евгению Садкову http://www.proza.ru/avtor/evgeniisadkov
и
Андрею Столярику: http://www.proza.ru/avtor/stolyarikandre
Ехалі ў сотым аўтобусе па Мястэчку зусім не знаёмыя адзін з адным Пяцюня, Ізя і Юрык.
Пяцюня разаслаў на каленах карту Мястэчка і вывучаў яе. Юрык шырока і радасна ўсміхаўся, гледзячы ў вакно. А Ізя з захапленнем запаўняў клетачкі літарамі ў свежым нумары "Ва-банк", насвістваючы мелодыю любімай песенькі:
Шёл трамвай десятый номер,
на площадке кто-то помер,
потащили мертвеца,
гоп-ца-дрица-ца-ца!...
- Вы б, грамадзянін, што-небудзь пра ах-тобус свістанулі, нямашака ў нашым Мястэчку транваяў… - прабурчаў глухаватым баском Пяцюня.
- Кажуць, хутка пусцяць гэтыя, як іх, ціралірэбусы, - адарваўся ад сузірання траўнікаў Юрык…
- А гэта яшчэ што за хрэнь? - здзівіўся Пяцюня.
Але яму ніхто не паспеў нічога адказаць, паколькі ў гэты момант аўтобус спыніўся, дзверы адчыніліся, і, засланяючы сонца і ўвесь дзвярны праём у аўтобус пыхкаючы стаў увальвацца Пугач з чырвонай дзюбай і сіне-жоўтым апярэннем. Дакладней, Пугачыха, з чырвонай, брыдкай, старой і разбрузлай пыс…, дзюбай, і маленечкімі вочкамі-шчылінкамі, колер якіх разгледзець было немагчыма.
Пяцюня толькі зірнуў, і тут жа, выцягнуўшы з аб'ёмнай кішэні на каленцы сваю працоўную прыладу, хутка выняў шкло з вакна і акуратна прыхінуў яго да сценкі. Потым выскачыў у вакно і проста ў сядло і паскакаў. За ім чамусьці выскачыў яшчэ адзін невядомы грамадзянін, вясёлы і сінявокі, ускочыў на другога каня і паскакаў следам.
- Шурык! - крычаў яму, аглядаючыся, Пяцюня, - давай хутчэй, на шрубакрыл спазняемся! ..
А Пугачыха задуменна паглядзела ім услед у пустую аканіцу сваімі шчылінкамі вачэй і прамармытала хрыпла:
- Куды ты скачаш, ганарлівы конь? І дзе апусціш ты капыты?
- З гэтым пытаннем трэба звярнуцца да таварыша Жукава, - сказаў Ізя.
Пугачыха абярнула да яго сваю нерухомую чырвоную маску:
- Грамадзянін, ваш квіток…
А Ізя, за той час, пакуль яна глядзела ў вакно, акуратна склаў і схаваў у планшэт газету, дастаў з нагруднай кішэні караценькую трубачку і, напакаваўшы яе тытунем папярос "Герцагавіна Флор", ахінуўся клубамі шчыльнага духмянага дыму.
- Які квіток? - грамадзянка? - здзівіўся Ізя, - у мяне пажыццёвы бясплатны праязны. Толькі ён цяпер у Пяцюні, а ён, бачыце, куды ўжо паскакаў. А, наогул, па гэтым пытанні трэба звярнуцца да таварыша Жукава…
Толькі Пугачыха жадала сказаць штосьці грубае, як Юрык, шырока ўсміхаючыся, выцягнуў з кішэні камяк зліплых падушачак да якога прысталі дробкі незразумелага паходжання, і працягнуў гэты камяк Пугачысе.
Пугачыха разгублена пацягнулася да свайго капялюшыка, сцягнула яго з галавы. Разам з капялюшыкам сцягнулася з твару і чырвоная разбрузлая маска са шчылінкамі вачэй, і рассыпаліся па плячах залатыя валасы вакол юнага блакітнавокага твару. Сіне-жоўтае апярэнне кудысьці знікла, і паўстала перад пасажырамі юная прыгажуня ў белай сукенцы. Яна дастала з сумачкі беласнежную батыставую хустачку і акуратна загарнуўшы ў яго камяк зліплых падушачак, паклала яго ў сумку, і села побач з Юрыкам, задаволеная і шчаслівая.
- Паехалі, - сказаў кіроўцу Юрык і махнуў рукой…
Предыстория первая .
Андрей Столярик http://www.proza.ru/avtor/stolyarikandre
Андрей Столярик: Гагарина тоже первый раз ссадили - проездной был просроченный
Я: его только один раз... а откуда его ссадили? с ракеты, что ли? Он сказал: поехали и взмахнул рукой. А тут - контролер: - ваш билетик, гражданин. Очистите ракету от своего присутствия... Но об этом, не состоявшемся полёте история скромно умалчивает....
Андрей Столярик: шутка
Предыстория вторая .
Евгений Садков http://www.proza.ru/avtor/evgeniisadkov
Евгений Садков: Похоже, Вы подсели на тему взаимоотношений "зайцев" и "пугачиков". Предлагаю продолжение с романтическим уклоном.
Я: у нас филины - только женщины, и все преклонного шарообразного возраста. какая уж тут романтика.
Евгений Садков: Вот. Едет как-то наш Шаляпин на автобусе...
Я: Или Гагарин, как подсказал Андрей Столярик.
Евгений Садков: Тогда уж Петр Первый...