Прыгожыя рукі
Паднімаюся па прыступках у пад'ездзе. А поруч ліфта - тромб, сабралася група падвыпілых грамадзян, не абыйсці.
- Дайце прайсці! - ніякай рэакцыі.
Тады я рукой паспрабавала адсунуць крайняга. Ён абярнуўся са здзіўленнем, і не разумее, чаго яго чапаюць.
А з-за яго галавы раптам вынырнуў вясёлы п'яны твар Шляхціча. Не ведаю, як яго імя, але ўвесь час вітаюся. Тады гэты найблізкі нарэшце зразумеў, што ад яго патрабуецца, і стаў павольна, з рыпаннем, адсоўвацца ў бок.
Я насілу пратачылася ў шчылінку, а Шляхціч расставіў рукі, душа п'яная абдымацца жадае.
Строга паглядзела я на яго, падняўшы левую руку ў адмоўным жэсце. А правую, каб не крыўдзіць душэўнага Шляхціча, працягнула яму для поціску рукі.
Далонь у яго апынулася вялікая, тоўстая і мяккая, як падушка.
І ўспомніліся мне прыгожыя эталонныя татавы рукі, цёмныя, з ярка выяўленымі венамі і сухімі цвёрдымі мазалямі на ўнутраным баку далоні.
А тут - як падушкі мяккія. Нават агідна.