Маркотныя сны
***
...Маленькі Сашулька ў блакітным камбінезончыку дзелавіта караскаецца мне на калены. А я ўзяла - ды і нашлёпала яго. Так, без чынніку, сама не ведаю, як у мяне гэта атрымалася. Машынальна неяк.
- Хвілінку, - сказаў задуменна Сашулька, спаўзаючы з каленаў зваротна, і, падбегшы да Выхавальніцы, сказаў:
- Яна мяне нашлёпала…
- Нам такія не патрэбныя! - грукатала страшным голасам Выхавальніца, а я стаяла перад ёй паніклая і прыгнечаная, - усё, ты звольнена!
- Што, - спытала я, - проста з заўтрашняга дня?
- Так! Пішы заяву!...
"Нічога я пісаць не буду, пакуль працу не знайду" - маркотна думала я…
Мы ішлі ўздоўж плота. Я правай рукой трымала Сашульку за ручку, а злева ад мяне ішла Выхавальніца, суровая і непахісная і казала:
- І што ты пра мне дрэннага скажаш?!.
І я ўжо, было, жадала выпаліць усё, што я пра яе думаю, і пачала:
- Ды такіх…
А потым апамяталася, і, нагадаўшы сабе, што трэба быць справядлівай і аб'ектыўнай, пачала:
- Вы на рэдкасць цудоўны чалавек, правільны, шчыры, сумленны….
А яна слухала і ўсміхалася, але чамусьці ад яе веяла холадам…
****
…Вырашыўшы зрэзаць, я павярнула ў Парк і пайшла па вузкай, звілістай дарожцы, па краях якой грувасціліся высокія гурбы валам. А насустрач мне - сабакі, сабакі, сабакі, з гаспадарамі і без.
"Бракавала, каб яны яшчэ запрагалі сабак тройкамі, і так ехалі, загарадзіўшы ўсю дарожку" - з прыкрасцю падумала я і пагляддзела на вялікага рудога сабаку, які прабягаў міма. Не, здаецца, не агрэсіўны, нават як быццам баіцца мяне крыху…
І я пайшла адважней. І раптам спынілася, зразумеўшы, што далей дарогі няма, і трэба вяртацца і ісці ў абыход.
Памятаецца, яшчэ ўчора, поруч таго дрэва наперадзе, самотна рослага пасярод вялікага пустога поля, пасвіўся, прывязаны да дрэва на кароткім ланцужку, конь. Побач бегаў сабака. І сядзеў гаспадар. А сёння гаспадара не было. Ён прывязаў каня на доўгі ланцужок, і той насіўся па вялікім крузе за сабакам. Так яны гарэзавалі. Абыйсці іх было немагчыма…