Сорак Сашак - Граф
Мянушка ў яго была такая - Граф. А як прозвішча - цяпер не памятаю, але прозвішча было аднаго з граф’ёў ці графей, на якога наязджаў Пушкін. А імя наогул не памятаю.
Быў ён велічны і важны, як сапраўдны граф. Сівыя валасы густой кучаравай шапкай апраўлялі яго высакародны твар. Калі ён мне трапляўся на шляху, я глядзела на яго зачаравана, як на сапраўднага арыстакрата. А ён мяне наогул не заўважаў.
Ці была я ў яго закаханая? Ды была, у той момант, калі ён трапляўся мне на вочы, у астатні час я была закаханая ў іншых усякіх розных, у залежнасці ад таго, хто круціўся пад вачыма.
Ну дык вось, ён мяне зусім не заўважаў, хоць я была ў яго закаханая ў той самы момант, калі ён праходзіў міма мяне.
Але ўсёткі было два выпадкі, калі я прыцягнула да сябе яго ўвагу.
Выпадак першы
Хадзіла я ў той час па розных машынах апрабаваць свой тэст. Усюды ён звычайна трашчаў і пстрыкаў, а на пяцідзесятай мадэлі завіс. Я нават вызначыла, на якой камандзе ён завіс. А чаму гэта каманда завісала, зразумець не магла, паколькі ўнутр працэсарнай каманды не залезеш.
І пайшла я да сваёй начальніцы жаліцца: так мо і так, завісае…
І атрымалася, што адказваў за той працэсар, які завісае, гэты самы Граф. Вось ужо ён і памучыўся, разбіраючыся з гэтым глюкам. А разабраўшыся, мне і тлумачыў чыннік.
Выпадак другой
Былі мы ў калгасе на бульбе. Сядзелі ў апошні дзень увечар за святочным сталом. Граф сядзеў як раз насупраць мяне і пра штосьці вельмі захоплена з суседам размаўляў. Паставіў Саша перад ім бутэльку гарэлкі і кажа:
- Хопіць балбатаць. Адкрывай і налівай.
- Пачакай ты, - адмахнуўся Граф рукой, - дай дамовіць, - і зноў павярнуўся да суседа, працягваючы перапынены свой маналог.
Што тут на мяне знайшло, і не ведаю. Але я працягнула руку праз стол, узяла бутэльку за гарляк і схавала яе перад сабой пад стол. І трымаю. Хіхікаю.
Праз хвіліну Граф абарачваецца і са здзіўленнем глядзіць на пустое месца перад сабой.
А Саша яму так сурова:
- Ты куды бутэльку схаваў, Граф?
- Ды не чапаў я яе, - стаў заікацца Граф, - яна вось тут толькі што стаяла. Сам не разумею.
- Не хітры, - кажа Саша строга, - схаваў, так прызнавайся!
- Ды не чапаў я яе, - зусім знерваваўся Граф, а потым, выпадкова зірнуў на мяне, напэўна, пра штосьці здагадаўся, што выраз твару ў яго стаў як у маленькага пакрыўджанага дзіцяці і ён апусціў галаву.
Тады я паставіла бутэльку на месца.
- Хопіць дзьмуцца, - сказаў Саша Графу, - бутэлька на месцы.
Той недаверліва падняў галаву, і недаверліва паглядзеўшы на тое месца, якое лічыў пустым, здзівіўся і засмяяўся, ізноў па-дзіцячаму…