Саша Воўк, убачыўшы шчанюка па мянушцы Барсук, які караскаўся ўгору, вырашыў разыграць яго і ластаўкай сігануў у ваду са стромкага берага ў Днепр. Барсук, узбегшы на вяршыню, стаў аглядацца: дзе ж гаспадар. Не хацела я з ім мець спраў, не падабаецца мне яго характар, і каб ён хутчэй уцёк, я паказала левай рукой у бок ракі. І Барсук кінуўся ў ваду. Пакуль ён там боўтаўся, Саша выбраўся на бераг і зноў узлез на вяршыню гары. З насмешкай паглядаючы зверху ўніз на свайго гадаванца. Барсук быў зацяты, і выбраўшыся з вады, стаў караскацца ў гару. А Саша зноў нырнуў. І так працягвалася вельмі доўга. Саша, спрабуючы збіць Барсука са следу, перыядычна накіроўваўся бегчы па павойнай серпанцінам дарозе, а потым нечакана пераскокваў на верхні ярус. А адтуль - у ваду. Але Барсук валодаў вельмі тонкім нюхам і быў нястомны ў пераследзе.
І вось ужо не Саша Воўк нясецца па дарозе, а проста воўк, які пераследваецца па пятах Барсуком. А адлегласць паміж імі ўсё скарачаецца і скарачаецца.
І вось воўк, узбегшы на вяршыню гары, скокнуў у ваду. І Барсук скокнуў амаль адначасова з ім. "Спыніся!" - уладна ўяўна загадаў Барсук. І воўк паслухмяна спыніўся. А Барсук скокнуў яму на спіну і ўчапіўся зубамі ў карак.
"Яны ж сябры.." - разгублена прамільгнула ў галаве.
Карціна растала.