Сорак Сашек - Шура
Ўпершыню я звярнула ўвагу на Шуру, выкідваючы смецце. У той час смеццевая машына прыязджала ў двор у прыблізна вызначаны час і трэба было ўвесь час яе чакаць, каб не правароніць. І людзі з навакольных дамоў выходзілі з вёдрамі і, тоўпячыся поруч машыны, па чарзе выкідвалі смецце. Там я звярнула ўвагу на хлопчыка з доўгім маркотным носам, які трымае смеццевае вядро. З выгляду вельмі паслухмяны хлопчык і зусім непрыгожы і я паглядзела на яго непрыязна. А ён задуменна глядзеў у зямлю.
У пятым класе, пасля перакартоўкі, я апынулася з ім у адным класе.
Памятаецца, падышоў ён да мяне паразважаць па нейкаму закон фізікі. Пакуль мы з ім абмяркоўвалі гэты закон, я заўважыла, якія ў яго яркія і бліскучыя вочы, як буйная чорная парэчка. І мне вельмі спадабалася глядзець, як яны блішчаць. Я думала, што гэта таямніца, як раптам наша стараста класа ўзяла і пасадзіла нас за адну парту. Каб схаваць сваё нечаканае шчасце, я хуценька адвярнулася да сценкі, каб ніхто не заўважыў, як у мяне рот разпоўзся да вушэй ад задавальнення.
Памятаецца, як я моцна пакутавала, калі парэзала яму палец лязом для галення. Я ў той момант гэтым лязом наводзіла сабе манікюр, калі настаўніца паклала на парту нейкі прадмет для разглядвання. І мы з Шурам адначасова пацягнуліся за гэтым прадметам, хто хутчэй схопіць. А я пацягнулася рукой, у якой было лязо.
Як я знервавалася, як пакутавала. А ён смяяўся і залізваў ранку.
Не падабалася мне ў ім тое, што ён бесканфліктны нейкі. Ні з кім не дзярэцца, любыя бойкі бокам абыходзіць.
Хіба можа з такога герой атрымацца?
Каб неяк рэабілітаваць яго ў сваіх вачах, я, седзячы дома на канапе, прадставіла карціну, як іду я міма "Бярозкі", поруч якой тусуюцца хуліганы, і тыя сталі да мяне прыставаць. І тут ідзе Герой…
І нечакана для мяне Герой зрабіў выгляд, што са мной незнаёмы, і абыйшоў нас, зрабіўшы вялікі крук.
І так мне стала брыдка, што я тут жа перапыніла свае фантазіі, а маё каханне да Шуры знікла. І зараз, як толькі ўспомню Шуру, як узнікала адчуванне дакранання да халоднай ліпкай жабы.
Не памятаю, які тады збор быў, камсамольскі ці проста класа. Але, памятаецца, я падняла руку і стала выкрываць:
- Уся наша грамадская праца - суцэльная ліпа! Ніхто нічога не робіць, толькі на паперках піша! Вось, напрыклад, Шура! - і я паглядзела на Шуру…
А Шура глядзеў на мяне знізу ўгару і ўсміхаўся. І класная глядзела на мяне і таксама ўсміхалася, І ўвесь клас, усё павярнуліся ў мой бок, глядзелі і ўсміхаліся. І ўсмешкі ва ўсіх былі абсалютна аднолькавыя, прыязныя і ўсё разумеючыя…