Сорак Сашак - здань Белага Братэрства
…Выйшла я са свайго першага адпачынку і ўбачыла, што ў нашым пакоі сядзіць хтосьці новы. І з выгляду досыць стары, прынамсі, трыццаць гадоў. Шэра-руда-жоўты, у шэрым гарнітуры, з бляклымі блакітнымі вачыма, зусім непрыгожы. Так ён мне не спадабаўся, такім ён здаўся лішнім у нашым калектыве, да якога я ўжо абвыкла, што мне адразу стала тужліва і няўтульна ад яго прысутнасці.
Крыху пазней з'явілася начальніца і прапанавала мне з'ездзіць у калгас на бульбу. Паколькі асноўная група ўжо з'ехала, трэба будзе дабірацца сваім ходам. І на наступны дзень мы паехалі: я, Саша, Ірка і Сярожа. Спачатку ехалі на аўтобусе, потым ад райцэнтра ішлі пешшу. Ішлі і спявалі салдацкія песні.
І за два тыдні ў калгасе мы так спеліся, што я ўжо лічыла Сашу сваім прыяцелем, з якім можна пабалбатаць пра тое-сёе.
І таму я вырашыла, што павінна асабіста павіншаваць яго з днём нараджэння, а не проста ўдзельнічаць у агульным падарунку.
Купіла кнігу і тры класічныя гваздзікі і, прыйдучы на працу, паклала гэта на стол Сашы, сказаўшы:
- Віншую з днём нараджэння!..
А потым іду і саджуся на сваё месца.
Як занерваваўся тут Саша. Паглядзеў на мяне пытальна. А я зусім не звяртаю на яго ўвагу, уткнулася ў раздрукоўку, вывучаю код.
Тады Саша ўскочыў з крэсла, стаў нервова расхаджваць па пакоі, падышоў да вакна, стаў глядзець у двор і барабаніць пальцамі па падваконніку.
І я вырашыла, што трэба канчаць гэту камедыю, і калі ён абярнуўся, каб яшчэ раз паглядзець на мяне пытальна, я павярнулася ў процілеглы бок і захіхікала. Тады Саша ўздыхнуў з палёгкай і вярнуўся на месца.
Як пазней высвятлілася, у той час ён таемна сустракаўся з Галінай Паўлаўнай, якая ў той момант была ў разводзе і выхоўвала сына.
Галіна Паўлаўна вонкава была вельмі на Сашу падобная: такая ж сера-руда-жоўтая. Іх раман пачаўся вельмі незвычайна.
У той момант, калі Саша штосьці палымяна гаварыў, стоячы за сваім сталом, а ўсе ўважліва слухалі, гледзячы яму ў рот, Галіна Паўлаўна ішла ў гэты момант уздоўж сталоў у Сашы за спіной. І машынальна пераставіла яго крэсла ў іншае месца, ад свавольства. А Саша ўзяў і сеў, проста на падлогу грукнуўся. Галіна Паўлаўна знервавалася і кінулася яго паднімаць з падлогі.
Хутка яны жаніліся, і ў Галіны Паўлаўны нарадзіўся другі сын, якога назвалі Сашай, у гонар бацькі.
Галіна Паўлаўна і Саша вельмі захапіліся рэлігіяй і сталі хадзіць на розныя зборы. А потым Саша знік, згінуў у нетрах Белага Братэрства. І засталася Галіна Паўлаўна адна з двума дзецьмі. Але, дзякуючы сваёй жыццерадаснасці і аптымізму, яна ўстойліва сустрэла гэты ўдар, і ніхто не мог здагадацца, як ёй цяжка.