Сорак Сашак - рок
…Падабаўся мне Сашка з чацвёртай групы. Валасы ў яго густыя, хвалістыя. Вочы цёмна-сінія. Самы прыгожы на патоку. Праўда, былі ў яго і недахопы, не Апалон Бельведэрскі, а проста Сашка Белавядзёрны: авал твару няправільны і постаць не прапарцыйная, але затое вочы - сінія-сінія як неба. І валасы каштанавыя, хвалістыя.
І дзяўчынак мяняў увесь час, то з адной ходзіць, то з іншай. Дзяўчынкі самі яму на шыю так і вешаліся гроздамі. Яму заставалася толькі выбіраць, якая яму сёння падабаецца. Таму я нават і не марыла, то ён на мяне ўвагу зверне, занадта ўжо шчыльны натоўп дзяўчынак яго атачаў.
- Сашка самы прыгожы на патоку, - кажу неяк Людцы на лекцыі.
- Які? Дзе? - пытаецца Людка.
- Сядзіць трэці справа на другім шэрагу, - кажу паціху.
Людка ўважліва яго разглядае, а потым кажа:
- І праўда, самы прыгожы. А я яго раней неяк не заўважала…
…Людка таксама не Венера і не Афрадыта. Скура на твары пярэстая, уся ў радзімках і канапушках, авал твару смешны і няправільны. Вялікі рот з поўнымі вуснамі і маленечкі падбародак. Нос завялікі і бровы рудыя. Тонкія валасы ў смешны пучок на макаўцы завязаны. Але вочы - вялікія, з зелянявым адлівам, заўсёды чароўна ўсміхаюцца, і постаць такая, што пазайздросцілі б і Венера і Афрадыта. Побач з Людкай яны выглядаюць тоўстымі нязграбнымі каровамі.
Вывучыўшы як след Сашку, Людка ад яго адвярнулася:
- Я яму паслала страсны погляд, - паведаміла яна мне шэптам, - каб ён зразумеў, што ты лічыш яго самым прыгожым…
Мы з Людкай неразлучныя сяброўкі. Заўсёды ходзім разам, хіхікаем па дробязях, напяваем песенькі на ходу, прагульваем лекцыі…
…Спускаемся па ўсходах, пераходзячы з адной аўдыторыі ў іншую, а ў сустрэчным струмені Сашка, і глядзіць на Людку, добразычліва ўсміхаецца, маўляў, ты мне падабаешся і я не прочкі з табой праводзіць вольны ад заняткаў час…
Не ведаю, як паглядзела на яго Людка, не бачыла. Паколькі я глядзела на Сашку…
- Ты бачыла, як на цябе Сашка глядзеў? - спытала я Людку пазней.
- Не-а, не заўважыла, - сказала Людка. Яна тым часам сядзела на ложку, прыхінуўшыся да сценкі і заносіла ў дзённік свежыя ўражанні сваёй непадзеленай закаханасці ў ангельца.
…Калі ў наступны раз Сашка трапіўся нам на шляху, ён паглядзеў на Людку горача-заклічна з невялікай прымешкай пакуты.
- Сашка ў цябе закаханы, - сказала я Людцы.
- Мне няма да яго справы, - холадна сказала Людка.
Сашка, які звыкся да таго, што дзяўчынкі самі на яго вешаюцца, варта толькі яму зірнуць добразычліва, не ўмеў сам падысці да дзяўчыны. З кожным днём ён усё больш худнеў і чарнеў тварам, і ў вачах з'явіўся вар'яцкі бляск.
- Сашка з розуму сыходзіць, - кажу неяк Людцы.
- Не падабаецца ён мне зусім, - голас у Людкі ледзяны.
…Не ведаю, сышоў Сашка з розуму ці няма, але праз гады я пачула неяк яго прозвішча і імя па радыё, як кіроўнага рок-канцэрту. Вялікая верагоднасць, што гэта быў ён…
А Людка зрабілася сталым кліентам у Навінках.
Даўно я яе не бачыла, паколькі мой сын Сашка ўльтыматыўна забараніў мне з ёй сустракацца. На грані нервовага зрыву забараняў. І я спалохалася, што страчу сына.