Сорак Сашак - сямёрка
Ў маім сёмым класе было сямёра Сашак. Гэта сапраўды. Пералічвала не раз. Зараз спрабую ўспомніць, але ўспамінаюцца толькі трое. Можа быць таму, што да іх я была трохі не абыякавая.
Спартовец
У Сашы была мянушка - Маркіз. А каб моцна не ганарыўся, прыстаўка да яе - Карабас. Ён жыў са мной у адным доме і вучыўся ў паралельным класе. У яго быў малодшы брат Валерка па мянушцы Сапед. Маці іх працавала дворнічыхай у нашым двары. Абодва брата хадзілі ў розныя спартовыя секцыі.
Калі ў нашым раёне пабудавалі яшчэ адну школу, палову дзяцей туды перавялі, астатнія класы перафармавалі, і Саша апынуўся са мной у адным класе. Я была пра яго невысокага меркавання. Шумны, крыклівы троечнік, паліць, мацюкаецца, і голас грубы, як у сталага.
…Ішоў урок фізкультуры. Хлопчыкі беглі пяцьсот метраў, а мы стаялі на фінішы і назіралі. Бягуць купкай, спатыкаючыся і тупаючы. А наперадзе, далёка вырваўшыся наперад бяжыць Сашка, прыгоша бяжыць, лёгка, як алень…
Руды.
Цяпер мне падабаюцца рудыя валасы. А ў дзяцінстве, наадварот, зусім не падабаліся.
Глядзела я на Ірку з паралельнага класа са спагадай: як ёй не пашанцавала. А зараз бачу: Ірка прыгажуня была. Яркая, сінявокая. І заўсёды вясёлая.
Сапраўды таксама і Сашка. Руды і заўсёды ў прыпаднятым настроі.
І колькі я потым ні сустракала рудых людзей, усе яны былі жыццярадасныя, як быццам у кожным жыло і ўвесь час свяцілася маленькае сонейка.
…Пачаўся ўрок гісторыі. Уваходзіць у клас Марыя Антонаўна, аглядаецца і пытаецца грозна:
- Дзе крэсла?
Цішыня.
- Хто дзяжурны?
Я ўстаю і моўчкі нясу сваё крэсла да дошкі. А потым вяртаюся на месца і думаю:
"Ну, Ўладак. Ну, гнюс…Хай яму будзе сорамна…"
І станаўлюся за сваю парту, ганарліва, як статуя.
І бачу, што Ўладаку зусім не сорамна. Ён задаволены.
І тады я раскаялася, што аднесла сваё крэсла, як дурніца, і зараз стаю тут, як дурніца…
Тут Сашка ўскоквае і аддае мне сваё крэсла. А я паглядзела на яго і здзівілася. Я думала, што вочы ў яго рудыя, а яны аказаліся сінія-сінія…
Ціхі троечнік
Стаім у калідоры ля кабінета фізікі.
- Не разумею я, як гэты электрарухавік працуе, - кажу я Марынцы.
- І я не разумею. Толькі мне і не цікава, - кажа Марынка.
Тут падыходзіць да мяне Сашка, ціхі троечнік, і кажа:
- Давай, растлумачу
- Ну, давай, тлумач, - здзівілася я.
І ён стаў мне распавядаць і паказваць на малюнку так проста і даступна, што я адразу ўсё зразумела, і глядзела на Сашку і дзівілася: які ён разумны…