Саша
(Сорак Сашак)
- Калі ты яго так кахаеш, - казала мне Ясьміна, - вось адрас, я адмыслова пазнала, напішы яму ліст… - і яна працягнула мне паперку з адрасам…
І што я яму напішу? Я ўжо пісала яму ліст! Памятаецца, сядзела ў інстытуце на падваконніку ў фае і пісала ў нататніку. Сваіх слоў бракавала, і я пісала цытатамі з ліста Таццяны, тымі, якія былі не вельмі агідныя. Зусім не падабаўся мне гэты ліст.
А ён як раз ішоў па калідоры міма. Убачыў мяне і сеў на падваконнік насупраць, так што мне прыйшлося хуценька зачыніць нататнік. А ён глядзеў так хітра, як быццам ведаў, што я там пісала і пра што думала.
- Я звальняюся, - паведаміў ён мне. А мяне як нажом па сэрцы ад гэтых слоў.
Ён мне пра гэта не першы раз ужо паведамляе.
Калі ён упершыню мне гэта паведаміў, у той момант я і зразумела, што закаханая ў яго вар'яцкі, а да гэтага ўсё лічыла, ах, як прыемна з ім пабалбатаць пра тое пра гэта…
...Прыходжу неяк у машынную залу. І сукенка на мне ў клетачку, як у чароўнай Алісы Фрэйндліх у "Службовым рамане". І настрой адпаведны. А ён сядзеў там за столікам недалёка ад уваходу, убачыў мяне, як ускочыць радасны, усміхаецца, аж свеціцца. А мне раптам стала агідна ад падабенства сітуацыі, і хоць я таксама вельмі рада была яго бачыць, я холадна напышліва прывіталася і пайшла на сваё працоўнае месца. А ён перастаў усміхацца і павольна апусціўся зваротна на крэсла. Як садзьмуўся.
…Праз паўгадзіну мы з ім весела балбаталі. Дакладней, балбатала я, без умолку балбатала, а ён слухаў і ўвесь час усміхаўся…
Аднойчы выклікаўся ён мяне праводзіць да дому з працы:
- Позна, - кажа, - небяспечна ўжо адной хадзіць…
- Я не адразу дадому, - кажу - я збіраюся да сяброўкі на яе працу зайсці.
- Вось і зойдзем да сяброўкі ўдваіх, - усміхнуўся ён.
Падышлі мы да інстытута, у якім мая сяброўка працавала, а там дзверы зачынены і цёмна ва ўсіх вокнах. Што за чорт? Мы ж з ёй дамовіліся, што я зайду!
А ён глядзіць на мяне так хітра, як быццам я яго за нос ваджу.
- Пайшлі пешшу, - сказала я.
І пайшлі мы да майго дому праз увесь начны горад пешшу. І я балбатала без умолку, а ён слухаў і ўсміхаўся.
А потым да раніцы сядзелі на лаўцы поруч майго дому, і я ўсё балбатала і балбатала, а ён толькі слухаў і ўсміхаўся…
А зараз вось, звальняецца.
Як так можна! Ён так мне патрэбен, а звальняецца!!!
А потым я сышла ў адпачынак і з'ехала да бацькоў.
Калі я вярнулася з адпачынку, і ішла праз прывакзальны пляц, я бакавым зрокам убачыла яго. Ён ішоў з нейкай тоўстай жанчынай. А ў мяне ў вачах ад рэўнасці пацямнела, і я зрабіла выгляд, што я яго не бачу. Ідзе гэта тоўстая жанчына наперадзе, а ён за ёй падскоквае і на мяне глядзіць адчайна неяк. А я разлютавалася яшчэ мацней і мінула, нікога не заўважыўшы. Вось, думаю, прыйду на працу, і не прывітаюся.
Прыйшла я на працу на наступны дзень, а не вітацца ўжо і не з кім, звольніўся.
…І стала я з тых часоў у нудзе блукаць па горадзе, узіраючыся ва ўсе твары і спрабуючы знайсці каго-небудзь, хоць крыху на яго падобнага… Нікога… І ў сне я яго шукала і наяве… …І нідзе яго не было…
…А тут - вось табе адрас, бяры і пішы… Страшна…
І скончыла свой ліст словамі: "Калі гэты ты, то прыязджай, а калі не ты - не прыязджай…"
…Мне здаецца, бачыла я яго адзін раз недалёка ад свайго дому. Застыў ён пад дрэвам, калі я праходзіла міма. Але зноў цёмная заслона лютасці, таму, што мне прыйшлося пісаць яму ліст, засціла мне вочы і прайшла я міма, не заўважыўшы яго, ганарліва задраўшы галаву…
Больш я яго ніколі не бачыла.
Хачу я яго зноў убачыць?
Не, не хачу!..
Версия на русском языке: http://www.proza.ru/2014/08/19/661