Дамафон
(фантастыка)
Апошнія месяцы для Сан Саныча Кордыка зліліся ў суцэльны круг… І закруціўся ён у часе, як вавёрка ў коле: завадскія выпрабаванні, ухіленне заўваг, дзяржаўныя выпрабаванні, і на апошнім звароце выкінула яго разам з яго стварэннем, новай мадэллю дамафона, у Мілан, на міжнародную выставу.
…На выставе Кордык стаміўся ад адзіноты і гультайства… Вакол рознакаляровымі агнямі пералівалася рэклама, гучала музыка, тоўпіліся наведвальнікі. Усіх забаўлялі адмыслова навучаныя рэкламныя дзяўчаты. А Сан Саныч быў як на незаселенай выспе сярод бушуючага мора. Ні добрай рэкламы ў яго не было, ні дзяўчат… З агідай зірнуўшы на свае рэкламныя праспекты, якімі ён так ганарыўся перад ад'ездам, вырашыў патэлефанаваць дахаты, даведацца, як там справы, і, наогул, яшчэ раз праверыць, як працуе эксперыментальная мадэль дамафона, усталяваная ў яго пад'ездзе. Набраўшы на смартфоне нумар дамафона і дадатковы код кватэры, Кордык убачыў на экране ўласны пакой. За яго кампутарам, да якога катэгарычна было забаронена датыкацца, сядзеў яго сын Гарык і апантана гуляў: у што - дрэнна было відаць.
- Гарык, - прычуўся голас Волькі, - хопіць, збірайся, у школу спознімся.
"Ізноў абарону ўзламаў…" - злосна падумаў Кордык, і толькі жадаў умяшацца, як раптам хтосьці пляснуў яго па плячы так, што Сан Саныч ад нечаканасці здрыгануўся і неспадзявана націснуў скід на смартфоне. Падняўшы вочы, ён убачыў маленькага рудага чалавечка… Але толькі праз хвіліну пазнаў у ім Пецьку Бойчэнка, свайго былога аднакурсніка.
- Прывітанне, стары. - сказаў Пецька, - і ты таксама тут? Не чакаў я ад цябе такога спрыту. Ты ў нас заўсёды быў такі затарможаны…
- А ты чаго тут? - непрыязна адклікнуўся Сан Саныч.
- Ды вось, прывезлі з прыяцелямі свой партатыўны навігатар. Падыдзі як-небудзь, мы ву-у-унь там размясціліся. - І Пецька паказаў налева.
Там, куды паказаў Пецька, знаходзілася група, чалавек дваццаць, і была чутна ажыўленая гутарка.
… Калі Пецька сышоў, Сан Саныч ізноў усталяваў сувязь са сваёй кватэрай. У яго пакоі ўжо нікога не было. На стале, побач з кампутарам, стаяла попельніца з недакуркамі, прычым адзін недакурак дыміўся, слоік ад піва і кававы кубак.
"…Паліць ужо… Вось задам, як вярнуся…" - засмучаны Сан Саныч пераключыўся на ўваходныя дзверы пад'езда…
…Двое тыпаў у масках вышрубоўвалі з дзвярэй замок.
Больш нікога паблізу не было. Ашаломлены Сан Саныч тупа назіраў на экране, як яны, узламаўшы дзверы, сталі паднімацца па ўсходах, і спыніліся як раз ля яго кватэры. Ён яшчэ паспеў заўважыць, як яны набралі штосьці на клавіятуры электроннага замка, пасля чаго сувязь перапынілася назаўсёды…
… Калі Кордык пасля закрыцця выставы вярнуўся дахаты: раней вырвацца ніяк не атрымалася, выявілася, што там усё ў парадку. Па незразумелым чынніку яго індывідуальная сувязь з дамафонам апынулася пераключанай на тэставы рэжым, і перадача відэамалюнкаў выконвалася з любога выпадковага фільма, змешчанага на яго кампутары ў бягучай дырэкторыі. А туды трапіла відэа, якое падрыхтаваў Гарык як застаўку для сваёй цацкі.