за кулісамі серпанціну
Владимир С. , Сова2, «Серпантин»
http://www.stihi.ru/2013/07/09/8971
Прадмова
…Некалькі разоў перачытала аповяд Уладзіміра "Серпантин".
І так заныла сэрца ад тугі невымоўнай, што я доўга не магла заснуць, а сардэчны боль штуршкамі адклікаўся ў левай ключыцы і чамусьці ў левым локці.
І рассыпаўся аповяд калейдаскопам на мноства рознакаляровых квадрацікаў, і закруціліся гэтыя квадрацікі перад вачыма зорнай галактыкай і выбудаваліся ў зусім новы, фантастычны малюнак…
***
…Жыла-была Лена. Аднойчы сустрэўся ў яе на шляху Валодзя, які спытаў яе:
- Колькі часу?
І паглядзела Лена Валодзю ў вочы, і сэрца яе забілася часта-часта, і прашаптала яна ледзь чутна, а голас яе пры гэтым задрыжэў:
- Сямнаццаць пяцьдзесят дзевяць і трыццаць секунд роўна…
І пакахалі Валодзя і Лена адзін аднаго з першага позірку вялікім каханнем, такім каханнем, якое сустракаецца раз у тысячагоддзе. Не маглі яны жыць адно без другога ніводнага імгнення, і ўвесь час хадзілі, узяўшыся за рукі, і ўвесь час глядзелі адно аднаму ў вочы. І гэта было невымоўна чароўна. Як дзіўная казка.
Але нічога не бывае вечна. Прыйшоў час з'яжджаць Лене ў Адлер на практыку. Было шмат слёз і клятваў у вечным каханні. І вось Лена з'ехала.
Неяк раз, у Адлеры, калі ішла Лена на рынак за прадуктамі, яна неспадзявана правалілася ў Вакно Часу на дваццаць гадоў наперад, і не заўважыла гэтага. І там яна сустрэла свайго Валодзю, але не пазнала яго, паколькі быў ён старэй сябе ўжо на дваццаць гадоў. Але выпадкова зірнуўшы на Валодзю, яна страціла галаву і пайшла за ім следам. Доўга-доўга ішла яна за ім следам, пакуль не прыйшоў ён у нейкі бар. І села яна з ім за адзін столік і сказала яму, што кахае яго невыносна.
Валодзя таксама не пазнаў сваю Лену, паколькі за мінулыя дваццаць гадоў забыўся, як яна выглядае. І ўскочыў ён з крэсла, затупаў у гневе нагамі, закрычаў на Лену. І, стукнуўшы яе па шчацэ, прагнаў яе прочкі.
З плачам пайшла Лена зваротна і зноў правалілася ў Вакно Часу, вярнуўшыся назад. І зноў не заўважыла гэтага. І сустрэла там маладога Валодзю, які прыехаў да яе ў Адлер, моцна знудзіўшыся. І сказала яму Лена, што па-ранейшаму яго кахае. Але ўжо не так моцна, паколькі сустрэла Іншага. І кахае яна таго Іншага больш жыцця.
У гневе адвярнуўся Валодзя ад Лены і ганарліва падняўшы галаву пайшоў абражаны прочкі, у далёкую далеч.
І з плачам прыпала Лена да слупа поруч плота, усё рыдала, рыдала, і ніяк не магла спыніцца…
…На наступны дзень Валодзя апамятаўся і вярнуўся. Ён вырашыў прабачыць Лену, паколькі дрэнна яму было без яе. Але Лены не было дома. Яна так і не вярнулася, хоць Валодзя і прачакаў яе цэлыя суткі. І нікуды яна не вярнулася. Знікла Лена ў невядомым кірунку.
…Ішлі гады, а боль сардэчная не цішэла, а, наадварот, з кожным годам станавілася ўсё мацней. І праз дваццаць гадоў адправіўся Валодзя ў Адлер, у надзеі, што там, дзе захоўваюцца ўспаміны пра апошнюю іх сустрэчу, боль, магчыма, аціхне.
І блукаў Валодзя па Адлеры, і слёзы смугой засцілалі яму вочы. І прыйшоў ён так у бар. І падсела да яго за столік нейкая дзяўчына, такая ж юная і прыгожая, як Лена ў гады яго юнацкасці. І сказала дзяўчына яму дрыготкім голасам, што кахае яго невыносна…
У гневе ўскочыў Валодзя з крэсла, закрычаў, затупаў нагамі і стукнуў дзяўчыну па шчацэ. І прагнаў яе прочкі. І з плачам сышла ад яго дзяўчына.
А праз пару гадзін як заслона звалілася ў Валодзі з вачэй. Бо гэта ж была Лена! І ўскочыў ён і пабег за ёй следам. І праваліўся ў Вакно Часу, і заўважыў гэта, паколькі быў вельмі наглядальны, і разбіраўся ў часе.
І прыйшоў Валодзя да дома, у якім Лена жыла на кватэры, і яшчэ здалёк убачыў, што стаіць Лена, прыціснуўшыся лбом да слупа поруч плота, і горка няўцешна рыдае. І сябе ён убачыў, маладога, які сыходзіць удалячынь з ганарліва паднятай галавой.
І падышоў Валодзя да Лены і, пяшчотна абняўшы яе за плечы, пацалаваў у скронь.
Падняла Лена вочы, і яны ў яе маментальна высахлі і заблішчалі ад шчасця.
І пайшлі яны зваротна, абняўшыся. І праваліліся зноў у Вакно Часу. І толькі Валодзя гэта заўважыў. А Лена ад шчасця нічога не заўважала.
І з тых часоў яны жылі доўга і шчасліва, і дагэтуль жывуць, калі не праваліліся ў якое-небудзь Вакно Часу. Паколькі Валодзя захапіўся пошукам гэтых вокнаў.
Версия на русском языке: http://www.proza.ru/2014/05/19/465