Іскры шчасця
Ў старажытнага мудраца і кнігачэя Вана было два сына, Нэкст і Озэр, абодва майстэрскія кавалі. Яны маглі выкаваць усё, што заўгодна. З-пад іх молата выходзілі зоркі і планеты, каметы і метэоры, нейтрына, фатоны, пратоны і нейтроны…
Аднойчы Нэкст, быўшы ў прыпаднятым настроі, каваў, каваў, сам не ведаючы што, напяваючы песню пра спелы вінаград, яркае сонца і сіняе бясхмарнае неба. Каваў, каваў і выкаваў Шчасце. Шчасце было проста велізарнае. Яно ззяла так далікатна і ласкава, што, не гледзячы на яркае святло яго, глядзець на яго можна было проста, не хаваючы вочы за цёмнымі акулярамі.
Здаралася каму-небудзь паглядзець на Шчасце, так ён адразу здаравеў, калі быў хворы. Станавіўся шчаслівым, калі быў няшчасны. Атрымліваў незлічонае багацце, калі быў жабраком.
А калі каму ўдавалася дакрануцца да Шчасця, а гэта было нялёгка: страх абпаліцца не дазваляў гэтага; дык вось, калі ў каго-небудзь атрымоўвалася дакрануцца да Шчасця, ён прылучаўся да Сусветнай Мудрасці і спазнаваў Сэнс Быцця Ўсяго Існага.
Калі Озэр убачыў Шчасце, у вачах у яго пацямнела, а душу скруціла Чорная Зайздрасць. Ідэя стварэння Шчасця даўно круцілася ў яго ў галаве. Ён усё думаў і абдумваў, як лепш яго стварыць. І ўвесь час адкладаў з-за таго, што не мог ніяк вырашыць некаторыя дэталі і падрабязнасці.
І вось Нэкст яго апярэдзіў. Не думаючы і не рыхтуючыся, стварыў такое Шчасце, пра які Озэр нават і не марыў.
І ўгневаўся Озэр, і абрынуў ён свой цяжкі молат на Шчасце, і рассыпалася Шчасце на незлічоную колькасць мікраскапічных іскраў. І разляцеліся тыя іскры па ўсёй Светабудове і сталі нябачныя. І адкінула Сіла Процідзеяння Озэра глыбока ў антыматэрыю. І заблытаўся ён там, як у павуцінні, і стаў біцца і кідацца, каб вырвацца на волю, скалынаючы ўся Светабудову. І пасыпаліся ва ўсе бакі іскры антыматэрыі. І перамяшаліся гэтыя чорныя іскры з Іскрамі Шчасця ў аднастайны шэры касмічны пыл. І насіўся гэты пыл па Светабудове, лёгка праймаючы любую матэрыю.
А калі гэтыя іскры затрымоўваліся выпадкова ў якім-небудзь камені, камень ажываў, знаходзячы душу. І ператвараўся ў звера, ці птушку, ці казурку, ці чалавека, ці рыбу, у залежнасці ад памеру каменя.
І сказаў тады Ван:
- З гэтага часу, сын мой, Озэр, будзеш ты знаходзіцца ў цёмным і змрочным антысвеце, пакуль не збярэш разам разбуранае табой Шчасце.
А Іскры Шчасця трымаліся далей ад антысвету, і былі недасягальныя для Озэра. Яны збіраліся ў зоркі і сузор'і, галактыкі і метагалактыкі, і групаваліся вакол свайго стваральніка Нэкста.
А Озэр, прымаючы за Іскры Шчасця цёмныя антычасціны, лавіў іх і збіраў з іх велічэзныя страшныя чорныя дзюры. А калі выяўляў сваю памылку, было ўжо позна. Дзюра пачынала жыць самастойна, і разбурыць яе было немагчыма. І круцілася яна, засмоктваючы ў сябе ўсю найблізкую матэрыю.
Спрабаваў таксама Озэр выбавіць Іскры Шчасця ў жывых істот. Але баяліся жывыя істоты Озэра, і не слухалі яго, імкнуліся трымацца ад яго далей.
Але былі сярод жывых істот такія, у якіх нароўні з Іскрамі Шчасця былі яшчэ і антычасціны. І не баяліся яны Озэра. І, спакусіўшыся прапанаванымі скарбамі, аддавалі Озэру Іскру Шчасця. І паміралі, не паспеўшы пацешыцца набытаму скарбу, ізноў ператвараючыся ў камень.
А Озэр замест чыстай Іскры Шчасця атрымліваў шэрую сумесь з антычасцінамі, сярод якіх Іскра Шчасця сядзела ціха і неўзаметку.
І ляпіў Озэр з гэтай шэрай сумесі цьмяныя цяжкія планеты. І не цешылі яны яго.
І доўжыцца гэта ўжо досыць доўга.
А калі скончыцца і чым скончыцца - ніхто не ведае.