Спакуса
Святы Пустэльнік, які маліўся ў сваёй пячоры, здрыгануўся ад нечаканага грукату. Ля ўваходу яго ўбогага сховішча ляжаў Анёл. Яго крылы былі пакрыты пылам і крывёй. Ён быў без свядомасці. Старац, крэкчучы, падняўся з каленяў і падышоў да пакутніка. Той застагнаў і расплюшчыў вочы.
- Вось не шанцуе, - голас гучаў ледзь чутна. - На адну хвіліну затрымаўся ў забароненай зоне, і, на табе, падбілі. Каб іх трасца ўзяла. - Зялёнае левае вока Анёла ўважліва разглядала Схімніка, у той час як правае, пустое, нічога не выяўляла. - Чуеш, стары? Набліжаецца канец. Засталося вам тут, самае большае, месяц. Выратуюцца толькі тыя, хто атуліцца ў Храме. Ты, стары, не балбачы многа. Месца на ўсіх не хопіць. Толькі самыя годныя маюць права ведаць. Табе рабіць адбор. А мне пара. - І Анёл знік.
Не прайшло і тыдня, як паніка ахапіла ўвесь свет. Натоўпы людзей дарэмна кідаліся ад аднаго Храма да другога. Усюды культавыя будынкі былі абнесены непераадольным калючым дротам, а таксама, ахоўваліся войскам. Хадзілі чуткі, што выратавацца можна - былі б грошы. Але вось грошай як раз бракавала: адзін квадратны метр выратавальнай тэрыторыі прадаваўся за такую суму, якую сярэднестатыстычны чалавек мог зарабіць за шэсцьсот шэсцьдзесят шэсць гадоў. Неймаверна. Самыя багатыя людзі планеты занялі законна набытыя месцы. Але не было ўпэўненасці, што гэта месца за імі захаваецца. Ужо былі выпадкі, калі каго-небудзь вышпурлялі на вуліцу, таму што знаходзіўся шчаслівец, што мог заплаціць больш за ўжо прададзенае месца.
Святары, якіх, амаль усіх, на сёмы дзень пасля атрымання Весткі, ўладныя людзі выставілі на вуліцу, непрыкаяна блукалі сярод сваёй былой паствы. Суцяшаць іншых яны не маглі, бо самі мелі патрэбу ў суцяшэнні. Наш Пустэльнік быў сярод іх. Звар'яцелымі вачыма ён глядзеў на салдатаў, што густа ачапілі Сховішча, і штосьці невыразна мармытаў. Разабраць можна было толькі асобныя словы: …Завошта… Пане… Нічога не разумею… Грэшнага… Прабач… Мяне… Як жа так… Усё бачыш… Ведаеш… - раптам ён выпрастаўся, устаў і рашуча пайшоў у бок калючага дрота. Але тут раздалася аўтаматная чарга, і стары зваліўся побач з іншымі забітымі, якіх ён так жадаў выратаваць.
Канец, якога ўсё чакалі са страхам, наступіў нечакана. Неба пацямнела. З усходу на захад павольна ляцеў Палы Анёл, цяжка махаючы крыламі. Яго злавесны, нейкі халодны і нежывы смех, запаланіў сабой усё. Зямля задрыжэла. Храм ў адно імгненне праваліўся, і глеба самкнулася над ім.
Раптам стала ціха. Хмары разыйшліся. На ўсходзе запунсавела паласа світанку, прадвесцячы новы дзень. Здранцвелыя людзі сталі паволі ачуньваць і разбрыдацца па хатах.