чал А Хіл
Далейшае развіццё ідэі Андрея Столярика
" муравей, труд, справедливость " http://www.proza.ru/2014/03/25/626
На верхавіне адной з пальмаў жыл-быў чал А Хіл. Пальма была вельмі зручная, са зручным гняздом, у якім і ляжаў чал А Хіл. Справа на дрэве раслі какосы, і штораніцы вялікія крылатыя мурашкі прыносілі яму вялікі какос, адгрызалі верхавіну ў какоса і палівалі сокам чала А Хіла. Соку ў какосе было досыць, так што гэта быў і ранішні чай (ці кава, што каму больш падабаецца), а заадно і ранішні душ.
А злева на дрэве раслі бананы. І кожную гадзіну вялікія крылатыя пчолы прыносілі яму бананы і скідвалі іх яму проста ў рот.
А чал А Хіл заўжды ляжаў гледзячы ўгару ўвесь час у адну кропку. Гэту кропку над ім падвесілі адмыслова, каб погляд яго не рассейваўся. І вось чал А Хіл глядзеў увесь час на гэту кропку і думаў:
"…Штосьці тут не так… Але што?... жадаў бы я ведаць… Вось ляжу я… Ёсць у мяне рукі-ногі… А навошта яны мне, паняцця не маю…"
І ўспаміналася чалу А Хілу штосьці ці то з імглістага далёкага мінулага, магчыма не існага, а ўсяго толькі прыснёнага, ці то з прарочых сноў, якія прадказвалі далёкую будучыню... Успаміналася чалу А Хілу, што быў ён не чалам А Хілам, і не ляжаў ён у гняздзе на вяршыні пальмы, а быў ён... забылася назва... быццам бы, не чал, а векачал, так, так і ёсць! Векачал!.. І не ляжаў ён у гняздзе, гэта так, а сядзеў, а вось дзе сядзеў, бракуе слоў, каб апісаць, як быццам сярод скал. І скалы гэтыя былі здзвінуты шчыльна адна да адной, і ён сядзеў у гняздзе паміж скаламі, прыкрытымі зверху яшчэ адной скалой. І сядзеў ён побач з невялікім валуном з гладкай паверхняй, на якім быў усталяваны другі валун паменш. І на гладкай паверхні гэтага маленькага валуна, усталяванага на вялікім валуне, былі намаляваны чароўныя малюнкі, якія то рухаліся, то застывалі на месцы. А ён, А Хіл, векачал, рухаў рукой добра адпаліраваную палоўку какоса па гладкай паверхні вялікага валуна, і ад гэтых яго дзеянняў малюнкі на гладкай паверхні маленькага валуна пачыналі рухацца ці заміралі. Гэта было так займальна, што А Хіл мог забаўляцца з гэтым чароўным валуном бясконца.
Але час ад часу пачынаў звінець вялікі какос, які хаваўся за маленькім валуном. Гэта быў непрыемны звон. Гэта значыць, што А Хіл павінен адрывацца ад свайго цікавага занятку і ісці і займацца зусім не цікавымі справамі. Так, ісці. Як ісці? Нагамі? Можа, і нагамі. А Хіл не памятае.
І А Хіл імкнуўся не звяртаць на звон какоса ніякай увагі. І гэта дапамагала. Какос, пазвінеўшы, змаўкаў. Але не заўсёды дапамагала. Часам незразумела аднекуль узнікаў яшчэ адзін чал, здаецца чал Шэф, і крычаў на яго:
- Цябе там чакаюць? А ты тут!... Неадкладна ідзі!... Ты што, званкоў не чуеш?...
І А Хіл адрываўся ад цікавай забаўкі з валуном і ішоў, але як ішоў, і куды ішоў - гэтага А Хіл не ўяўляў...
...Аднойчы на ствол пальмы, побач з галавой чала А Хіла апусцілася вялікая страказа з вясёлкавымі крыламі. Паглядзеў на яе чал А Хіл і спытаў:
- Паслухай, о, Страказа, я так жадаю стаць векачалам. Ты, выпадкова, не ведаеш, як гэта зрабіць?
- Гэта можа зрабіць Праца, - празвінела страказа, - спытай у мурашак і пчол, яны ведаюць, - і затрымцеўшы вясёлкавымі крылцамі, страказа знялася са ствала пальмы і паляцела па сваіх страказіных справах…
…Неўзаметку чал А Хіл заснуў, і прыснілася яму, як звярнуўся ён з гэтым жа пытаннем да мурашак і пчол.
- Мы можам стварыць Працу, і ён зробіць з цябе чалавека, - разам сказалі мурашкі і пчолы.
- Векачала, - нясмела паправіў чал А Хіл.
- Не, чалавека, - запярэчылі яму мурашкі і пчолы, - Праца можа рабіць толькі чалавекаў.
І прыняліся мурашкі і пчолы за справу. Звілі яны з пальмавага лісця доўгія-доўгія ліны, перакінулі гэтыя ліны праз галіну і спусцілі іх да зямлі. А потым сталі цягнуць за ліны з аднаго боку. І неўзабаве на ўзроўні галавы чала А Хіла апынуўся гладка вычасаны валун, і стаяў на гэтым валуне сам чал Шэф, уласнай персонай.
- Вось яна, Праца, - разам сказалі мурашкі і пчолы.
Зірнуў чал Шэф, ён жа Праца, на чала А Хіла, і загаварыў грозна:
- Ты тут валяешся? А мы цябе паўсюль шукаем! Сувязь знікла, хто за цябе парыў кабеля будзе шукаць? Калі ты, нарэшце, чалавекам станеш, лайдак?
У страху ўскочыў чал А Хіл і прачнуўся, і выявіў, што ён ужо хутка-хутка спускаецца з пальмы, а здзіўленыя пчолы і мурашкі глядзяць яму ўслед.
-Ну, вось, - разам ўздыхнулі мурашкі і пчолы, - з пальмы слёз, хутка чалавекам стане…
…І з тых часоў здаралася чалу А Хілу дзе-небудзь задрамаць за каменьчыкам, як тут жа ў сне прыходзіла Праца, чал Шэф, і пачынала яго адчытваць. І заўсёды ў страху бег ад Працы чал А Хіл.
І дагэтуль ён ад яе бегае, але ніяк уцячы не можа…