У парку
Не паспела я размясціцца на лаўцы ў парку Чалюскінцаў, як галубы, якія гулялі ў аддаленні, падняліся ў паветра і накіраваліся проста да мяне.
Ніколі я іх тут не карміла.
Але яны, напэўна, правяраюць на кармёжаздольнасць усіх наведвальнікаў.
Ходзяць вакол лаўкі, дзюбаюць штосьці з асфальта, чакаюць падачак.
А сёння ў мяне з сабой быў батон, адмыслова для іх прывезены.
І як толькі яны прыляцелі, я пакрышыла гэты батон узбоч ад лаўкі.
Прыляцелі тры галубы, дакладней два галубы і адна галубка. Адзін голуб з галубкай былі вельмі падобныя, у цёмна шэрых танах, з шыйкай, якая адлівала зялёным колерам. А другі голуб быў трохі святлей і паменш першага.
Здавалася, крошак шмат і на вялікай тэрыторыі рассыпаны, усім хопіць.
Але цёмнаму галубку было цесна са светлым. Ён увесь час яго пераследваў. То за крыло схопіць і трасе так, што пёры ва ўсе бакі ляцяць, то за горла скубае.
Светлы ўцякае ўвесь час, а цёмны за ім гоніцца. Як дзве курыцы бегаюць. Як быццам і крылаў у іх няма.
На дарожцы з'явіўся грамадзянін старэчага ўзросту. Ён ішоў, валакучы за сабой велізарны чырвоны пластыкавы пакет. Калі ён падышоў да лаўкі, на якой я сядзела, то паставіў на яе свой пакет, дастаў з пакета нешта накшталт раскладанкі, доўга ўладкоўваўся і нарэшце ўлёгся на лаўцы, паклаўшы рукі пад галаву і гледзячы ў неба. Ну, зусім " Афоризмы от балды " (http://stihi.ru/avtor/otbaldy).
А я ўстала і пайшла шукаць сабе вольную лаўку.
На другой лаўцы пасядзець у адзіноце мне таксама доўга не атрымалася. Неўзабаве падселі да мяне дзядок, гадоў дзевяноста і маладая жанчына каля трыццаці гадоў на выгляд. У абодвух на тварах быў след ці то заганы, ці то пацёртасці, незразумелы след, які разгадаць мне было немагчыма. Жанчына ветліва звярталася да дзядка па бацьку:
- Зміцер Сяргеіч.
- Не, я не магу сёння працаваць, ванітуе, - казаў Зміцер Сяргеіч …
Цікава, дзе ён можа працаваць у такім узросце? Хіба што, на скрыжаванні прасіць міласціну?
І раптам жанчына звярнулася да мяне:
- Маё імя Алена. А гэта мастак, - сказала яна, паказваючы на дзядка, - яму семдзесят сем гадоў. І ён яшчэ малюе. Ён раней выкладчыкам быў і вучыў усіх тутэйшых мастакоў. Мой муж таксама ў яго вучыўся. Ву-унь ён цяпер працуе, малюе двайны партрэт…
Гэта трэба ж, я мастака за бамжа прыняла.
А след заганнасці на тварах - гэта след, які наклала на іх багема.
Хутка падышоў і муж Алены:
- Уяўляеце, ён прапанаваў мне за працу, за двайны партрэт, трыццаць. А я яму кажу - за трыццаць ідзіце цукровую вату купляць, а не партрэты заказваць. Гандляваліся мы гандляваліся і сышліся на дзвесце дзесяць.
Потым Алена паказвала мне карціны, якія намаляваў яе муж. Сярод іх быў партрэт Алены. Вельмі падобны фрагментарна: вочы, нос, вусны. Толькі авал твару некалькі дэфармаваны, выцягнуты. Але падабенства было. І ў жыцці Алена выглядала ані не горш, чым на партрэце, хоць звычайна мастакі імкнуцца намаляваць тых, каго малююць лепш, чым яны рэальна выглядаюць.
А потым насунуліся навальнічныя хмары.
Я паспешна развіталася і пабегла да мятро.
PS. Гэта не партрэт Алены, проста падыходзіць да аповяду.