Успаміны
- Сярожу ты, напэўна, памятаеш, - сказала мне Галя, - ён таксама туды размеркаваўся.
- Ніякага Сярожу з вашага курсу я не памятаю, - заявіла я, - Памятаю толькі аднаго, такога высокага, худога, у акулярах.
- А, Бора Лапко, - сказала Галя.
- Сапраўды, - узрадавалася я.
- Ён у той час за Наташай заляцаўся, якая ў нашым пакоі жыла. Ну, якая за нас была на два гады старэй. Памятаеш?
- Так, памятаю, - пацвердзіла я, - такая істэрычна-капрызная, не ў меру. У яе, напэўна, ужо тады клімакс пачаўся, такая істэрычка.
- Я яшчэ памятаю, - дадала я, - другую Галю, якая жыла з вамі ў адным пакоі. Вось, толькі прозвішча не памятаю.
- Якая Галя, - Галя вытарашчыла вочы - не памятаю ніякай Галі.
- Бландынка, - кажу я, - круглатварая з пушыстымі кучаравымі валасамі.
- Не памятаю штосьці, - сказала Галя. - Я памятаю, што замест Наташкі хтосьці іншы жыў, але не памятаю хто…
А я памятала, што было дзве Галі, Тамара і мая сястра Лілька. І я пры Лільцы жыла, зайцам…
***
Потым я доўга ехала на дваццаць дзявятым аўтобусе на Камароўку, туды і зваротна, і ўсю дарогу прамучылася, спрабуючы ўспомніць прозвішча другой Галі.
Твар успомніла. Круглы, апраўлены светлымі завітушкамі… Галя глядзела на мяне, хітра ўсміхалася і як быццам пытала:
- Не можаш успомніць маё прозвішча? Ну-ну…
Калі б была мастаком, магла б намаляваць партрэт ва ўсіх падрабязнасцях. Калі б цяпер сустрэла на вуліцы - тут жа пазнала б. Але прозвішча… На "К" ці "Г", напэўна, не памятаю…
"Ну,- уяўна сказала я свайму Анёлу, - раз ты сядзіш у мяне ў кішэні, - давай, дапамажы ўспомніць…" Анёл маўчаў, ці я яго не чула, як ні напружвалася. На "чык" канчаецца, напэўна. Ці на "ка"… Галю бачу выразна, а прозвішча - ну, ніяк. "Галя, дапамажы ўспомніць", - звяртаюся зараз да Галі. Галя хітра ўсміхаецца і маўчыць.
"Калі я не ўспомню прозвішча, пакуль еду", - стаўлю ўмову, - "Сашка мяне ў кватэру не ўпусціць…".
Пуста, ніякага прасвятлення.
Аўтобус спыніўся перад святлафорам. Потым будзе заваротак, прыпынак "Гаражы", наступная - мой прыпынак. Зусім не засталося часу ўспамінаць. Не пусціць мяне Сашка дахаты…
І не паспеў аўтобус крануцца з месца, калі загарэўся зялёны, як у галаве прагучала: "Крывеньчык".
"Сапраўды, Крывеньчык Галя", - узрадавалася я - "Гэта трэба ж, як своечасова ўспомнілася…"
А потым успомніўся і Сярожа. І зусім ён не туды размеркаваўся, куды Галя казала. Вельмі разумны і вельмі прыгожы, і характар залаты. Ён у нас яшчэ прадстаўніком заказчыка ў інстытуце быў. А вось, прозвішча… не памятаю прозвішча…