Вада
Сон
Мы разглядалі тоўстую штотыднёвую газету, у якой на другой старонцы быў змешчаны вялікі партрэт усмешлівай Марыны на фоне рэфрыжэратара.
- І чаго толькі ў дзевяностыя гады не дзеялася? Перабудова, адным словам… Вось, чытайце:
"Марына перанакіравала груз у Іезеркііль…"
- А дзе гэта?
-Дзесьці на Далёкім Усходзе. І груз знік без следу. А сапраўднаму атрымальніку, каму груз прызначаўся, адпраўнік увесь час ліста слаў:
- Атрымаў груз, так хоць дзякуй скажы…
Які груз? - дзівіўся атрымальнік, - Нічога я не атрымліваў…
…Еду я ў кабіне рэфрыжэратара праз увесь мацярык, на Далёкі Ўсход. Доўга, напэўна, прыйдзецца ехаць…
Дарога вузкая, жвіровая, у адну паласу.
Злева рассцілаюцца бязмежныя палі. Справа - нічога. Памятаю, справа быў край дарогі. А што за краем? Нічога там не было. Смуга нейкая…
…На стаянцы падышоў да мяне першабытнік і просіць.
- Вылі на мяне ваду са свайго вядра.
У мяне ў руках было вядро з памыйнай вадой.
- Толькі спачатку адпі з вядра, каб я ведаў, што вада добрая.
- Але гэта ж памыі, - сказала я.
- Вада - яна заўсёды вада, нават калі памыі, - сказаў першабытнік.
Я адпіла з вядра, а потым размахнулася, каб як след абліць памыямі першабытніка.
- Пачакай, - сказаў першабытнік, - я толькі ўздыхну, як след, каб усё правільна было…
Але я не магла ўжо спыніцца і абліла яго вадой раней часу.
- Ну вось, - засмучана сказаў першабытнік, - Няправільна атрымалася. І воды больш няма.
- Гэта папраўна, - сказала я, паглядзеўшы ў пустое вядро.
Затым я падняла вядро ўгару і сказала:
- Госпадзі! Напоўні маё вядро чыстай крынічнай вадой.
І вядро тут жа напоўнілася празрыстай ледзяной вадой.
- Чаму ты раней не сказала, што так можна? - спытаў першабытнік.
- У сне ўсё можна, - сказала я…