Жоўты леў на жоўтым пяску…
...Смутна памятаю, што грошы раздавала маладым адмыслоўцам. Начальнік камандаваў:
- Выдай!
І я выдавала. Ляжалі ў мяне ў пластыкавым пакеце розныя грошы вялікай кучай смецця. І трэба было з гэтай кучы выняць сторублевую прыгожую паперку і выдаць яе чарговаму маладому адмыслоўцу.
Капаючыся ў мяшку, выявіла я запячатаны банкаўскі пачак са ста паперак, па адным рублі, якія даўно знялі са звароту.
- А такі пачак не жадаеш? - жартам спытала я чарговага маладога адмыслоўца.
Ён адмоўна пакруціў галавой.
Тады я выдала яму прыгожую сторублёўку і сказала:
- А калісьці нам такімі пачкамі зарплату выдавалі… Шмат пачкаў на зарплату атрымлівалася…
***
Толькі перайшла праз дарогу, а насустрач - Лёў бяжыць. Вялікі, жоўты, з пышнай грывай. З заапарка, ці што, уцёк. Я кінулася назад, а там набліжаецца плынь машын і аўтобусаў. Не паспею перайсці. А Лёў бяжыць і глядзіць на мяне неяк дакорліва.
Тады я падняла руку, плынь машын спынілася, і я пайшла праз дарогу. На сярэдзіне праезнай часткі спынілася, і паглядзела назад.
Леў сядзеў на краю ходніка і глядзеў на мяне ўсё таксама дакорліва.
- Калі ты такі добры, ідзі сюды, - сказала я Льву.
І стаяла я і чакала пасярод праезнай часткі, пакуль Лёў да мяне дабяжыць. І машыны чакалі цярпліва.
А потым мы пайшлі побач з Ільвом.
- Калі ты такі добры, то вязі, - сказала я Льву, пасадзіўшы на яго шурпатую залацістую спіну Сашку.
І так мы і пайшлі. Я ішла побач з Ільвом, прытрымваючы Сашку рукой, каб не зваліўся…
***
Заклубіліся на гарызонце пяшчаныя, імгліста-залацістыя аблокі, сталі паднімацца ўсё вышэй і вышэй, і, нарэшце, велічэзная жоўтая сцяна пяску паднялася і рушыла на Горад.
Трэба б схавацца за сцяну, толькі ўжо не было часу дабегчы да яе.
- Толькі што быў парыў, - раздаўся нечы жаласны голас, - Навошта паўтараецца?
А хваля наляцела на лясок, размешчаны на горцы. І прыгіналіся пад сілай ветра і цяжарам пяску дрэвы амаль да зямлі…
Жоўты Леў на жоўтым пяску,
як чорны негр у чорным кутку,
блукае нябачна ў роспачы,
зусим нячутна, пакуль не крычыць…