Адвечны трыкутнік
- Давайце, адкрыем гэты мяшок з кавай, - дзелавіта і заклапочана гаварыла Анюта Шэфу, паказваючы на велізарны бліскучы мяшок з лепшай бразільскай кавай, - і спакуем у яго, ну, тое… гэна…
Анюта імкнулася гаварыць хутка, каб не даць Шэфу магчымасці змяніць тэму гутаркі.
- Добра, - згаджаецца Шэф.
…Мяшок з кавай ускрываюць, і з яго нечакана вылазіць Фаварытка Шэфа, у пышнай бальнай сукенцы екацярынінскіх часоў з залатой парчы, у высокім напудраным парыку, і з пародзістым арліным носам.
- Ну, і чым мы тут заняты? - яхідна пытаецца Фаварытка.
Шэф разгублены, а Анюта задаволена ўсміхаецца.
А нос у Фаварыткі такі велічэзны, з вострай, выкшталцона загнутай дзюбай на канцы. Вельмі прыгожы пародзісты нос. Ніколі я такіх насоў ні ў каго раней не бачыла.
І не вытрымала я і, абняўшы Фаварытку за плечы, сказала:
- Ты проста дзіўная прыгажуня!
Фаварытка задаволена ўсміхаецца.
Адкуль там я ўзялася? Ня ведаю. То назірала з боку, а то раптам умяшалася…
Сама дзіўлюся…