Адчыненыя дзверы
Сон
Штосьці трывожна кальнула ў душы, і я пайшла правяраць уваходныя дзверы. Яны былі не проста адкрытыя. Яна была расчыненыя. Заходзь - хто жадае.
- Чаму дзверы адчынены? - спытала я зачыняючы дзверы і зашчоўкваючы іх на замок.
- Гэта Валерка, - сказала Лілька, - прыйшоў позна, стамлены. Сказаў, я сам зачыню пазней. Але, напэўна, забыўся…
І толькі я зачыніла дзверы, як з таго боку сталі грукаць бандыты.
- Перастаньце, - сказала я ім, - а то мы зараз міліцыю выклічам.
Але яны працягвалі грукаць.
"Яны могуць тэлефонны кабель перарэзаць", - мільганула ў галаве.
- Тэлефануй па мабільніку, - сказала я Лільцы.
А Лілька стаяла, разгубленая, апусціўшы рукі, і нічога не прадпрымала.
Тады я пайшла па дому, правяраючы ўсе дзверы і вокны. І ў кожным пакоі было мноства адкрытых дзвярэй і вокнаў. І я іх зачыняла, зачыняла, зачыняла…
Абыйдучы ўсе пакоі і зачыніўшы ўсе дзверы, я стала тэлефанаваць у міліцыю.
Трубку там знялі адразу, што мяне моцна здзівіла:
- Слухаем, - пачула я ў трубцы.
- Да нас бандыты ломяцца, - сказала я.
- Адрас? - спытала трубка, і я сказала адрас.
- Хутка прыедзем, - паабяцала трубка.
Пакуль я размаўляла па тэлефоне, бандыты перасталі стукаць у дзверы і сышлі.
Але праз пяць хвілін сталі грукаць з падвоенай сілай.
"Чаму міліцыя на едзе?" - думала я тужліва.
І зноў пайшла ў абыход па дому. І зноў усюды было мноства адкрытых дзвярэй. І зноў я іх зачыняла, зачыняла, зачыняла…