За арахісам па беларуску
Якое яркае сонца! А неба! Як казачна выглядаюць трава, дрэвы, кожны лісток, кожная травінка. Трэба жыць і атрымліваць асалоду ад кожнага імгнення, не прапускаючы ніводнага.
Стаю за ўзгоркам, які засцінае ад мяне горад, і атрымліваю асалоду, атрымліваю асалоду ад кожнага імгнення…
І тут неба сталі зацягваць хмары. І плыла пад ім сталёвай заслонай ледзяная сцяна дажджу, а перад сцяной клубілася непранікальная шэрая смуга.
І пабегла я хутчэй дадому, вакол узгорка, пад мост, на горку - і да дому. Калі я бегла ўздоўж сцяны дома, то ўжо нічога не было відаць, акрамя сцяны злева, і смугі справа.
Добра, што я не ў полі, а то заблудзілася б у смузе. А так, вось, сцяна, і пад'езд праз два метры.
Заскокваю ў пад'езд і з палёгкай зачыняю дзверы пад носам у смугі, і апынулася ля падножжа стромкага ўзгорка, парослага хвоямі.
А насустрач мне па сцяжынцы вельмі павольна і важна спускаецца Дзед Мароз.
Нельга мне з ім сустракацца! І я рванула налева ў густы хваёвы лес, каб па вялікай дузе абыйсці Дзеда Мароза. Не пагоніцца ж ён за мной. Пашанцавала мне, не пагнаўся. І нават не звярнуў увагі. Усё гэтак жа важна і стала спускаўся па сцяжынцы ўніз.
А я па вялікай дузе праз лес панеслася да вяршыні ўзгорка. І вось - павільён. Заскокваю туды і станаўлюся ў чаргу за арэхамі.
- Які арахіс лепш: камчацкі ці сахалінскі? – пытаецца ў мяне мужчына, які стаяў перада мной у чарзе.
Павагаўшыся трохі, я сказала:
- Без розніцы.
- Тады куплю сахалінскі, ён танней…
- А што, нашага, беларускага няма?
- У тым і справа, што няма! Не жадаюць прадаваць! - з сарказмам сказаў мужчына.
Калі падышла мая чарга, я забылася, які танней, таму сказала:
- Мне таго, які танней.
- Тады беларускі, - сказала прадаўшчыца, - але пры ўмове, што не менш, чым 400 грам.
І прынесла мне пакуначак з арэхамі.
- Падумаўшы трохі я сказала:
- Мне, калі ласка, яшчэ пакуначак.
І падсунула да яе дзве купкі. У адной купцы быў часопіс "Нёман" і пары тытульных лістоў ад іншага часопіса. І ў другой купцы быў часопіс "Нёман" і пары тытульных лістоў ад іншага часопіса.
- Вось гэта купка - за першы пакуначак, а вось гэта - за другі.
- Пачакай, - сказала прадаўшчыца, - давай спачатку за першы разлічымся, трэба старонкі пералічыць.
І яна пачала пералічваць старонкі, паказваючы пальцам то на адзін бок ліста то на другі.
Не магла, ці што, у канец часопіса зазірнуць?..